‘Het is allemaal een grap’

De tijd dat je nog échte ontdekkingen kon doen op Autumn Falls (denk bijvoorbeeld aan Califone, Okkervil River, Marissa Nadler, Anika, Scott Matthew, Chrome Hoof, of Still Corners in 2011) lijkt stilaan voorbij. Maar dat hoeft niet te betekenen dat de line-up er daardoor minder interessant op wordt.

Het jaarlijkse herfstfestival groeit gewoon in stijgende lijn mee met showpromotor ToutPartout. Zondag was het de beurt aan Kurt Vile en kompanen.

Krautpsychedelica

Om half zes al weerklonken de eerste noten van de avond, vanuit de richting van de sympathico’s van het Gentse Stadt. In 2013 debuteerden de heren (met leden van o.a. De Beren Gieren) met ‘Kind of Diversion’. En ze zijn een hele tijd misschien wel de meest onderschatte Vlaamse band geweest. Dat krijg je wanneer je niet in een duidelijk hokje past. Nochtans vult hun eclectische artpop – die ze zelf omschrijven als indierock met een vleugje ‘krautpsychedelica’ – echt wel een blinde vlek op de Vlaamse muziekkaart op. Ook live groovet Stadt ongelooflijk lekker. Hun nieuwe plaat ‘Escalators’ ligt sinds oktober in de rekken. Just sayin’.

Daarna was het de beurt aan Lushes. Altijd benieuwd naar rockduo’s met alleen maar een drum en een gitaar om hun live sound overeind te houden. We leerden de New Yorkers kennen via een vriend die ons ‘Dead Girls’ doorstuurde. En we waren meteen verkocht. Dat nummer was trouwens meteen ook de opener van hun set. Vervolgens waren we getuige van een geslaagd experiment met geloopte vocals en een Microkorg, een reeks onverstaanbare bindteksten, een paar stevige headbangers, en de perfecte slotzin: ‘It’s a joke’.

Wij hadden ons erop verheugd om tussen de optredens in de grote zaal door, ook nog Lyenn mee te pikken. De bassist van Dans Dans en Mark Lanegan Band kwam zijn soloproject voorstellen in de Club. Maar de programmatie was er tactisch op voorzien dat alle club- en zaalshows exact op hetzelfde tijdstip zouden beginnen. En dan moesten we misschien ook nog eens aan avondeten beginnen denken.

Gitaarbeslommeringen

Lang verhaal kort: we waren net op terug in de AB om Lower Dens een nummer vals te zien starten. Volgens onze trouwe omstaanders had dat iets te maken met het feit dat de gitarist last minute de tour heeft gecancelled, en de groep dus heel wat gitaarpartijen moest samplen. Ja, dan kan er al eens iets mislopen natuurlijk. Los daarvan waren we niet geweldig onder de indruk van de live-prestatie van de Amerikanen. Behalve dan misschien van de vindingrijke drummer, die bij het verliezen van zijn stokje dan maar met de blote hand op z’n cymbalen begon te rammen.

Ook Chantal Acda zou dus simultaan met Kurt Vile & The Violators van start gaan. Kiezen is verliezen, heet dat. Maar wij hadden u een recensie van Kurt Vile beloofd. En die zult u krijgen. De man had er een kennelijk een sport van gemaakt om na – zonder uitzondering! – na ieder nummer van gitaar te wisselen. Hij had minstens twee Fender Jaguars, twee akoestische gitaren en een banjo meegebracht. En om de volgorde van de setlist aan te passen ten koste van het aantal gitaarwissels had hij duidelijk geen zin. Dat zorgde wel eens voor wat misverstanden op het podium. De chaos kwam tot een hoogtepunt toen Kurt na een eerdere valse start van één van onze persoonlijke favorieten ‘Waking on a Pretty Day’ het nummer opnieuw afbrak en overging naar het volgende. ‘Sorry, my bad. My guitar is humming in my head’ was overigens zowat de enige bindtekst behalve de herhaaldelijke ‘yo!’-kreetjes tussen de nummers door. Los van alle technische problemen was het optreden best genietbaar. Maar wij blijven Kurt Vile toch het liefst van al in de auto beluisteren: de hele avond op ‘repeat’ als het kan.

tekst:
Nico Kennes
beeld:
Lower Dens
geplaatst:
ma 2 nov 2015

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!