Heretics

Opwindend, zo omschrijft het trio van Andy Moor, Thurston Moore en Anne-James Chaton zich. Daar is geen woord van gelogen. Het is dan ook een bijzonder gelukkige combinatie van krachten die ‘Heretics’ volspeelt. De teksten, gedeclameerd door Moore en Chaton, belichten dwarsliggers, maatschappelijk onaangepaste denkers, mensen die zich bezighielden met occultisme – William Burroughs, Ludwig Wittgenstein, onderzoeker en alchemist John Dee uit de Renaissance, Johnny Rotten. Terwijl de voordracht doorgaans kalm is, waarbij met name de diepe stem van Chaton indruk maakt in nauwelijks te doorgronden Franse teksten, gaan de gitaren van Moore en Moor daar juist dwars tegenin. Ze klinken als een span duivelse paarden, die met geen mogelijkheid te beteugelen zijn. De twee hebben The Ex en Sonic Youth hoorbaar in hun bagage met afwijkende stemmingen en klanken die als prikkeldraad de oren belagen, maar maken zich ook los van die achtergrond. Ze kloppen op hun gitaren, stemmen ze omlaag om het geluid extra breedte en diepte te geven, produceren fijnzinnige boventonen en zwevingen. De muziek klinkt gedreven, én gestructureerd, en versterken de mystieke lading van de teksten. Het album omvat een cd en een dvd over de totstandkoming van dit album, die ik helaas niet gezien heb. Het ontwerp, van vaste kracht Isabelle Vigier is een patroon van brandende lucifers, achter het silhouet van een peinzend skelet dat ontleend is aan een prent uit een zestiende-eeuws anatomieboek. Een waardig eerbetoon aan vrijgevochten buitenbeentjes die de mensheid op zijn minst meer kleur hebben gegeven, maar vaak ook onschatbare bijdragen hebben geleverd aan kennis en cultuur.

tekst:
René van Peer
beeld:
Anne-James_Chaton__Heretics
geplaatst:
za 29 dec 2018

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!