Here In The Deep

Dave Heumann is de voorman van Arbouretum en gebruikt de sabbatical van die band voor het uitbrengen van een solo-album, waarop hij zich onder anderen laat begeleiden door leden van Lower Dens en Wye Oak. Dat levert niet bepaald een totaal ander geluid op, maar wel een mooie en bij vlagen pastorale plaat. De naam Richard Thompson viel al eens eerder in Arbouretum-recensies en deze is ook bij “Here in the Deep” een belangrijke referentie, niet alleen vanwege Heumanns stem – en bij vlagen zelfs zijn tongval – maar ook vanwege de combinatie van melodieuze folkliedjes, sporadische gitaarescapades en rijke arrangementen. John Parish zorgde voor een warm en helder geluid, waarin vooral de meer ingetogen nummers, zoals “Switchback” en de traditional “Greenwood Side”, goed gedijen, maar het titelnummer en instrumentale “Morning Remnants” hadden nog wel wat uitbundiger gemogen. Dat realiseer je je vooral wanneer je, tegen het eind van de plaat bij “Ends of the Earth” bent aanbeland, het epische hoogtepunt van “Here in the Deep”, dat je na afloop naar meer laat snakken. Zo hadden wel meer nummers op dit album uit de bocht mogen vliegen en het is dan ook vurig te hopen dat Heumann die tekortkoming live recht gaat zetten. “Grey Tickles, Black Pressure” is het derde solo-album van John Grant, voorheen van the Czars. Deze band maakte in gal en daarna in galm gedrenkte luisterliedjes waarin de soms hunkerende, soms gekwelde, soms snerende stem van Grant het middelpunt vormde. Zo stijlvast als het Czars-oeuvre is, zo afwisselend is “Grey Tickles, Black Pressure”. Tegenover vrij typische, zwaar aangezette Grant-ballads als “Global Warming” en “Magma Arrives” staan Beck-achtige electronummers als “Snug Slacks” en “Voodoo Doll”. Natuurlijk kunnen we Grant niet kwalijk nemen dat hij wel eens wat anders wil, maar zijn stem en voordracht komen het best tot hun recht in een decor met bloemetjesbehang en dikke tapijten. De frivoliteit van de meer elektronische nummers past hem gewoonweg niet: zijn sneer verdampt tot ironie en zijn hunkering maakt plaats voor ordinaire geilheid. De uitdrukking grey tickles schijnt een IJslandse metafoor voor de midlife crisis te zijn. Dat verklaart veel…

tekst:
Maurice Dumont
beeld:
DaveHeumann_HereInTheDeep
geplaatst:
do 8 nov 2018

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!