Heptager

Op ‘Heptager’ mogen elektrische gitaren terug meespelen. Op zich geen grote koerswijziging in het geluid want de plaat ligt zeker in het verlengde van het debuut, maar klinkt opener, genuanceerder en bij momenten minimaler. Aan ideeën nog altijd geen gebrek, over elkaar tuimelend, maar elkaar nooit voor de voeten lopend. Je soms wel op het verkeerde been zettend. Zo begint de plaat met een akoestische folky gitaar, maar al gauw wordt de synthgeladen groove ingezet. Nog voorzichtig, maar bij opvolger ‘Mystifogue’ wordt je innerlijke funkateer al aangesproken. Ook voor eletrojazz van het vuige soort draait dit duo hun hand niet om zoals ‘Choral Salt’ laat horen. De bassynth in ‘Blokhawk’ vibreert de kalk van onze muren en zou niet misstaan in een supersonische dubsteptrack. Hier staat hij echter beter in een dynamische dialoog met drums en gitaar. Bij elke beluistering van de plaat komen er weer nieuwe ideeën bovendrijven, die je eerder nog niet had opgemerkt. In ‘Retinarch’, een van de prijsbeesten, komt een black metalgitaargeluid voorbij dat volledig assimileert met de song. Tot je het hoort. Machtig. Een ander prijsbeest zit bijna aan het gaatje: ‘Böhmstöt’. Beginnend met een donkere groove, ook weer met dubstep-aspiraties, maar dan niet van het geïsoleerde, paranoïde soort, maar het uitgelaten uit-mijn-weg type. Dynamiek zat in de song, die over halfweg even muteert naar een grooverock om even later terug donkere, op losse snaren geslagen psychjazz te worden. Het niemendalletje als afsluiter vergeven we ze na al dat moois heel graag.

tekst:
christophe vanallemeersch
beeld:
Grovgast_Heptager
geplaatst:
vr 23 apr 2021

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!