Helena Hauff is een nieuwkomer aan het electro- en technofirmament. De Hamburgse maalde haar kilometers in de legendarische Golden Pudel club, waar ze resident is. Deze zomer lanceerde ze een eigen label en in september verschijnt een eerste langspeler bij Werkdiscs. Op 18 september staat ze op Incubate.

Helena Hauff (foto: C. Lessire)

Wie behoefte heeft aan wat welgemikte termen: EBM, acid, neo-tribal electro. Hauff zelf houdt het bij “rauw en energetisch”, omdat er soms evenveel genres als groepen lijken te zijn. Sinds 2013 maakt de Duitse deejay en producer snel naam. In het Hamburgse nachtleven groeide haar voorliefde voor dansende lichamen, want “dat is waar dancemuziek echt over gaat: dansen”. De fysieke impact staat centraal bij deze Körpermusik. Emotie komt binnen door een lijfelijke ervaring, door een binnenweg te nemen en het brein te omzeilen dus.
Dat idee komt ook duidelijk naar voren in ep’s die Hauff de afgelopen jaren uitbracht. In 2013 verscheen haar debuut ‘Actio Reactio’ bij Werkdiscs. Afgelopen voorjaar bracht ze ‘Lex Tertia’ uit, dat ook al gewijd is aan de derde wet van Isaac Newton, die van actie en reactie. “Wanneer een lichaam een kracht uitoefent op een tweede lichaam, oefent dat tweede lichaam simultaan een kracht uit op het eerste die een gelijke grootte maar een tegengestelde richting heeft. Ik houd van dat idee, niet alleen op fysiek vlak, maar ook op een politieke en filosofische manier; ja, zelfs in een clubcultuur. Als artiest geef je iets en je krijgt iets terug van het publiek.” Het mag duidelijk zijn dat lichamelijkheid tot een mode de vie is verworden.

Sluipende metamorfoses

Het is niet gek dat Hauff vaak met hypnotische en repetitieve elementen werkt, met groove ook. De klank van haar stukken verandert voortdurend, alleen zijn die veranderingen soms minuscuul. Haar muziek bestaat uit sluipende metamorfoses. Opvallend is dat haar opnames vaak ‘live’ zijn geregistreerd, in één take. Vaak zijn het ook improvisaties. “Clubcultuur gaat echt over in het moment zijn”, aldus Hauff, en dat is wat er gebeurt wanneer je improviseert.
Zo gaat het er ook aan toe bij Hypnobeat, haar duo met James Dean Brown. Brown startte met het project in het begin van de jaren 1980. Hij wilde de grenzen van elektronische muziek verleggen in een tribale, psychedelische richting. Na meer dan twintig jaar windstilte verscheen Hypnobeat in 2012 weer aan de oppervlakte. Een jaar later trad Hauff toe en ondertussen zijn ze een vermaard liveduo geworden. Hauff vormt ook een muzikaal paar met F#X, een Golden Pudel-collega. Onder de naam Black Sites brachten ze twee ep’s uit bij PAN, het Berlijnse label van Bill Kouligas dat ook aan Helm onderdak biedt.

Discrete verlangens

Helena Hauff (foto: C. Lessire)

Hoewel Hauff amper drie jaar bezig is, dikt haar discografie in snel tempo aan. Zelf was ze bijzonder opgetogen toen in 2014 een van haar ep’’s bij het Nederlandse Panzerkrauz verscheen: “Ik ben altijd een grote fan geweest van dat label en hun DIY-filosofie.” Na ‘Lex Tertia’ in maart van dit jaar, verschijnt in september haar eerste volledige album bij Werkdiscs, getiteld ‘Discreet Desires’. Te oordelen naar de eerste single, ‘Sworn To Secrecy Part II’, is het een grootse en open plaat geworden.
Maar daarmee zijn Hauffs verlangens niet gestild. Ondertussen presenteerde ze met Return to Disorder ook haar eigen label. Een onverwachte eerste uitgave is het Britse Children of Leir, donkere, psychedelische folk pop. Naar alle verwachting ontpopt Hauff zich verder tot donkere technokoningin, die experiment verknoopt met een open, toegankelijk en vooral dansbaar geluid.

Dit artikel verscheen eerder in GC #129.

Live

Discografie