Het voorbije weekend (7, 8 en 9 december) vierde het lokale punkhol The Pit’s zijn dertigste verjaardag. Dat kan tellen natuurlijk. We wisten vooraf dat het op vrijdag overvol zou zijn, dus kozen we voor Luc Dufourmont en zijn troepen in de Kreun.

Niet dat we het feestweekend niet hebben gehaald. Weliswaar pas op zondag, maar soit. De zaterdag konden we er zeker nog bij, maar een hele dag schoonouders had ons energiepeil tot zwaar onder het vriespunt gebracht. Nog een medemens zien, dat zou slecht aflopen. Al hoorden we nadien dat we een uitermate grappige situatie hadden gemist. Lokale veelgebruiker krijgt op zijn bakkes van een bezoeker in een rolstoel. Dat moet hilarisch zijn geweest. De zondag is er traditioneel een bescheiden platenbeurs, alwaar we, zoals te verwachten, behoorlijk wat centen van eigenaar deden (en zagen) wisselen. De Pit’s bezoekers houden van vinyl, en dat was ruimschoots aan dumpprijzen te koop. En ‘s avonds hebben we de halve eeuw van een vaste klant helpen vieren door te kijken (niet genieten) van de Marva van de Hageland hardcore: Capital Scum. Man o vrouw, was me dat niet om aan te horen.

Maar we gingen het eigenlijk over de Ugly Papas hebben. En over de Id!ots. Alleen zijn we helemaal vergeten waarom we beslist hadden om te gaan kijken. De grapjes van Luc Dufourmont, de spraakwaterval die Westvlaamse onzin uitkraamt tot hij geen stem meer heeft, ja, daar hadden we iets aan. Hij kan geen seconde zwijgen of stilstaan, al was het bij de Ugly Papas, waarbij we eigenlijk veel zin hebben om voortdurend Ugly Papa’s te schrijven omdat gitarist Dekerpel daar niet tegen kan (en hij niet door heeft dat de meeste mensen niet tegen hem en zijn arrogantie kunnen) ook wel duidelijk dat het een beetje van moeten was. De single ‘Ma Guitare’ moest worden gepromoot. Daarop staat de versie van de Papas uit 1994 en de versie van Id!ots uit 2017. Beide versies hebben we dan ook verplicht ondergaan. De eerste versie was al net zo’n pastiche op een pastiche van een pastiche van Frank Zappa, het enige waar Dekerpel iets zinnigs over heeft te vertellen. Of ‘t zou over zijn hoedje moeten zijn, dat kan ook. Of over Nieuwpoort, dat blijkbaar zo ver van de beschaafde wereld ligt, dat hij vond dat één keer repeteren volstond voor deze show? Gelukkig de laatste ooit van de lelijke vaders. Leukste van de show was toen oerbassist Dick Descamps zijn mond open deed om iets te zeggen. ‘Dirk babbelt ! En Dirk babbelt noois!!’ was Durfourmont’s reactie. Omdat zijn ‘zijne bass gelik kartoeng klonk!’. Dat heb je met een eigen geluidsman annex kartonliefhebber natuurlijk. Soit, ze speelden nummers over porno van voor tinternet (dat Westvlaams hé 🙂 ) en voor het overige werkte de band op onze zenuwen. De opgedirkte maar slecht geconserveerde bezoekers eveneens trouwens, van dat hippe slag dat denkt dat ze, nu ze de vijftig zijn gepasseerd maar jeugdig moeten blijven, aan één stuk moeten leuteren tijdens het concert. Dat was toch hip, niet?

Dufour en Descamps zijn de overlevers van dienst die het met Id!ots serieuzer willen aanpakken. De originele drummer is weg maar vakkundig vervangen door een andere man, die begot ook wel drumt zeker. Probleem met deze band is vooral dat alle nummers te veel op elkaar lijken. En dat de vier leden blijkbaar zin hebben om nieuwe nummers te brengen die bijna als belegen hardrock (hard cock schreven we bijna) klinken. Uit Rekkem. Een boerengat. Bij Menen (de Westvlaamse uitspraak en spelling besparen we u). En plots, lap, iets dat beweert een mens te zijn viel strijk. Letterlijk, van rechtopstaand, lap, als een plank tegen de grond. Kop op mijn schoenen, mijn pint overal, inclusief op mijn kleren (en net niet op mijn fotoboek van De Brassers dat een old skool vriend voor mij had meegebracht). Na een minuut of twee stond die weer recht, alsof er niets aan de hand was. Niemand van zijn kameraden stak een vinger uit. Niemand verontschuldigde zich. Ik dacht, fuck, ik ga er een gaan drinken. Ik dacht weer fuck, ‘t is Maes. Ik ga naar huis en ga er daar één drinken.

Gezien: Ugly Papas + Id!ots – De Kreun, Kortrijk – 7 december 2018
Tekst: Patrick Bruneel – Foto’s: Stephan Vercaemer