Heldon I: Electronique Guerilla

Geen vroege synthesizerpioniers deze keer bij Bureau B, maar wel twee albums van het legendarische Franse spacerock annex elektrocombo Heldon, met Richard Pinhas aan het progrockroer.

Op het debuut ‘Electronique Guerilla’ uit 1974 kiest oprichter Pinhas ervoor om met een waaier aan gelijkgezinden een aantal nummers op te nemen. Het meest opvallend is de gastbijdrage van de Franse filosoof Gilles Deleuze die stukken van Nietzsche reciteert in het stuk ‘Ouais, Marchais, Mieux Qu’en 6 (Ex: Le Viyageur)’. De muziek werd hoofdzakelijk gemaakt met een 1954 Gibson Les Paul en de EMS Synth AKS, met hier en daar een toets drums of bas door een gastmuzikant. Pinhas studeerde zelf filosofie, vandaar Deleuze, maar hij draagt de plaat op aan Robert Wyatt, vernoemde zijn band naar een plaats uit de roman ‘The Iron Dream’ van Norman Spinrad en laat zich voor de eerste drie stukken inspireren door William S. Burroughs. De muziek zelf toont heel wat verwantschap met de platen die Robert Fripp en Brian Eno samen maakten.

Het label E.G., waarop onder meer King Crimson, was wel geïnteresseerd om dit debuut uit te brengen, maar Pinhas vond dat het allemaal te lang zou duren en deed het dan maar allemaal zelf. Het verklaart voor een deel dat Heldon bij de meesten tussen de plooien van de geschiedenis is gevallen, al is dat onterecht. Voor de opvolger ‘Allez-Teia’ koos Pinhas, die tot op vandaag boeiend werk blijft afleveren, ervoor als duo verder te gaan. Georges Grunblatt werd zijn kompaan voor een album dat sfeervolle elektronica mengt met mellotron en de grote invloed van King Crimson, en dan vooral van gitarist Robert Fripp, op het muzikale parcours van Heldon. Robert Wyatt zou oorspronkelijk een bijdrage leveren, maar diens reiskosten bleken te hoog om dat idee te verwezenlijken.

Opener ‘In The Wake Of King Fripp’ is een duidelijke verwijzing naar het King Crimson-album ‘In The Wake Of Poseidon’ en zo zitten er nog wel verwijzingen verstopt. Het leverde Pinhas in elk geval een levenslange vriendschap op met Fripp, die net als Pinhas blij zal zijn met de hernieuwde aandacht voor dit pionierswerk. Met Wyatt aan boord was dit misschien een klassieker geworden. Nu horen we op de plaat net zo goed een eerbetoon aan Soft Machine, de band waar Wyatt voor zijn solocarrière hoge ogen mee gooide.

tekst:
Patrick Bruneel
beeld:
Heldon_HeldonIElectroniqu
geplaatst:
vr 3 jan 2020

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!