Heaven Is A Place On Hell

Het duo van het Nijmeegse Dead Neanderthals speelt niet alleen in een stel andere bands, maar runt tevens een label, dat op onregelmatige tijdstippen cd’s uitbrengt in een beperkte oplage en in een stijlvolle kartonnen verpakking. Telkens betreft het muziek van bevriende muzikanten of van kleine projecten waar ze heel erg van onder de indruk zijn. Genres doen er niet toe. In het verleden kwam er al ingetogen singer-songwritermuziek uit, net zo goed als behoorlijk extreme noise. Forceps is het duo Nacho Jaula en Achilleas Polychronidis. Die laatste, een saxofonist pur sang, maakt ook het mooie weer bij Skullfuck, waarvan recent ‘Day Of The Black Sun’ verscheen op Norwegianism. Het verwondert dan ook nu niet dat de twee Spanjaarden een moeilijk te doorgronden cd hebben gemaakt. Overstuurde saxofoonklanken, piepend en krakend en soms op zeer hoge toonhoogtes, wentelen zich in feedback, harsh noise en andere klanken die het ongemak aanzienlijk weten te verhogen. Het is dan ook een beetje cynisch om de nummers te benoemen als ‘Heaven’, van I-V. Gitaar en saxofoon vormen het uitgangspunt, waarna elke voortgebrachte klank door de vervormingsmolen wordt gehaald. Die saxofoon is over de hele lijn meestal nog te achterhalen, die laat dan ook de oren piepen, maar van die gitaar is maar weinig meer te merken. Die zit helemaal ingezwachteld in de sectie lawaai maken. De eerste vier stukken zijn bovendien een soort oefeningen voor de ultieme finale. ‘Heaven V’ haalt namelijk een kwartier lang vernietigend uit en zorgt ervoor dat we even geen saxofoongeknetter meer kunnen verdragen. De Britten Colin Webster (die ook al meermaals Dead Neanderthals assisteerde, op ‘Prime’ bijvoorbeeld) en Andrew Lisle brengen na hun cassette ‘Firehouse Rapes’ (Raw Tonk) opnieuw een samenwerkingsalbum uit, dit keer op honderd exemplaren. Saxofoon en drums is wat we horen, van twee heren die sinds die cassette heel wat samen hebben opgetreden en elkaar dus perfect aanvoelen. Elf improvisaties, de ene al wat subtieler, drukker of heftiger dan de andere, zorgen voor een gediversifieerde luisterervaring en een staalkaartje van hun kunnen. Webster trekt op de cd het laken het meest naar zich toe, al laat Lisle zich hier en daar absoluut niet onbetuigd. Zonder veel effecten slagen Webster en Lisle net zo goed in hun opzet als Forceps: dwingen tot aandachtig luisteren.

tekst:
Patrick Bruneel
beeld:
Forceps_HeavenIsAPlaceOnHe
geplaatst:
do 20 jul 2017

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!