Haro!

Trio uit Straatsburg. Ze hebben wel alle drie andere bands: saxofonist Claude Spenlehauer speelt in micro_penis en Hell’s Gate, de zelfverklaarde broers Gully laten zich evenmin onbetuigd. Gitarist Nicolas speelt bij Cheval en drummer Pascal bij Zakarya. Die laatste band heeft vier albums uit op het roemruchte Tzadik-label van John Zorn, een mooie referentie. Als Myself bouwen ze sinds 2005 aan een voornamelijk instrumentaal universum dat nauw aanleunt bij het vroege werk van Zu, al zit er minder metal in attitude en sound. Een andere referentie is The Flying Luttenbachers, iets minder energiek en snel dan in de absolute begindagen van de band van Weasel Walter, maar wel dicht aanleunend bij de tweede periode van die band, tot voordat ze helemaal aan het jazzen gingen. ‘Haro!’ is pas het tweede album van Myself, na ‘Me!’ uit 2007. De productiviteit ligt dus absoluut niet hoog, en misschien is het net daardoor dat de elf nummers behoorlijk gebald en uitgepuurd klinken. Van jazz is weinig sprake, ondanks de andere activiteiten van de leden en de aanwezigheid van een saxofoon. Rock met een serieuze hoek af, een beetje tegendraads en heel soms een beetje geforceerd klinkend, doet Myself zijn best om stevige songs neer te zetten. Het trio gaat heel ritmisch te werk, waardoor de saxofoon van Spenlehauer vrij spel krijgt om de nummers in te kleuren, zonder dat het op zinloze improvisatie uitdraait. De plaat heeft meerdere luisterbeurten nodig om echt te overtuigen, maar uiteindelijk lukt het ze wel.

tekst:
Patrick Bruneel
beeld:
Myself_Haro
geplaatst:
ma 5 jan 2015

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!