Er valt niet echt een lijn te trekken in de ondertussen behoorlijk uitgebreide catalogus en verder is het vaker niet dan wel mogelijk om de releases van Aguirre stilistisch te omschrijven. Vandaar dat Aguirre wel ‘ns label wordt genoemd voor zogenaamde ‘outsider music’. Wat dat precies betekent, wordt duidelijk wanneer we de discografie bekijken en die verkent kriskras zowat alle hoeken en kanten van de experimentele en avant-garde muziek. Van new age over krautrock, psych, free jazz, kosmische ambient en noise tot drones. Vaak worden obscure tapes door Aguirre op vinyl gestanst of worden lang vergeten (en daardoor in bepaalde niches fel gezochte) lp’s heruitgebracht. Meest in het oog springende recente voorbeelden zijn ‘Persian Surgery Dervishes’ van Terry Riley of ‘Biomechanoid’ van Joel Van Droogenbroeck. Met ‘Cauldron’ van Fifty Foot Hose wordt daar een zoveelste vervolg aan gebreid want deze lp verscheen oorspronkelijk in 1967 op het befaamde Limelight label, dat initieel onder meer jazzcoryfeeën als Dizzy Gillespie, Chet Baker en Art Blakey huisvestte, maar nadien abrupt de weg vooruit (of opzij) koos met elektronica en avant-garde. Dat leverde miskleunen op, maar even goed platen van/met pioniers als Iannis Xenakis, Pierre Henry, Luc Ferrari en Dick Raaijmakers. Fifty Foot Hose uit San Francisco was een band die psychedelische (jazz)rock kruidde met experimentele elektronica, ingewikkelde compositorische concepten en malligheid, maar tegelijkertijd niet vies was van popelementen en traditionele songstructuren. Ze worden overigens vaak in een adem genoemd met generatiegenoten The United States of America en Silver Apples. We lazen bovendien ergens dat ze zelfs worden beschouwd als voorlopers van een grensverleggende band als Throbbing Gristle. Op basis van ‘Cauldron’ lijkt dat allemaal wat ver gezocht want die plaat is al bij al behoorlijk toegankelijk. Speels en bij momenten afwijkend (zeker voor die tijd) is het zeker wel, maar met dat avant-gardegehalte valt dat anno 2017 -in tegenstelling tot destijds toen Fifty Foot Hose vooral niét begrepen werd- zeer goed mee. We zijn ondertussen zovele jaren verder en wel een en ander (extremer) gewend. Niettemin straf dat een klein label uit het onooglijke Vlaams-Brabantse Rotselaar het voor mekaar heeft gekregen om deze cultplaat uit die vermaarde stal heruit te geven. Alles rond Varkenshond waadt in mysterie. Wat weten we? Het is een collectief uit Antwerpen dat bestaat sinds 2006. Ze houden zich bezig met meditatie, spiritualiteit, sjamanisme en ander esoterisch gezwets. Met behulp van trommels, percussie-instrumenten, fluiten en (keel)gezang brengen ze rituele en tribale stukken die doen denken aan het vroege werk van Silvester Anfang. Putten doen ze volgens Aguirre uit de rijke muziektradities van onder meer Azië, Afrika en Zuid-Amerika, maar dat is te vaag als houvast. ‘Hargawaan Por Shail’ is tegelijkertijd intrigerend als bijna kinderlijk naïef. Onwezenlijk en haast ongrijpbaar ook. Niet in het minst omdat de lp even maf klinkt op 45 als op 33 ⅓ rpm. Drones kan je maken met zowat alles; het Franse trio France doet het met bas, drums en een elektrisch versterkte draailier. Het is vooral dat laatste instrument dat de sound van ‘Occitania’ definieert. Of domineert, zoals je wil. Als luisteraar word je namelijk totaal dat instrument ingezogen. Het drietal speelt één noot en één aangehouden ritme en dat resulteert in een intense, repetitieve en vooral hypnotiserende trip. ‘Occitania’ kan daarom voor sommigen letterlijk eentonig overkomen, maar wie houdt van pulserende drones in het algemeen en acts als Troum en ‘Outside The Dream Syndicate’ van Faust en Tony Conrad bijvoorbeeld in het bijzonder weet hier ongetwijfeld raad mee. ‘Occitania’ is overigens een registratie van een concert en daardoor een eerlijke weergave van de energie en intensiteit die het trio op een podium etaleert. Jammer genoeg wordt de trance halverwege onderbroken want dan moet de plaat worden omgedraaid, maar dat heb je nu eenmaal met vinyl.
