Halloween, maar dan even anders

Potverdorie. Te veel gegeten. Een opgeblazen gevoel en eigenlijk veel zin om een dutje te doen om het verteringsproces te bevorderen. Het is echter al te laat voor een dutje om nog van een degelijke nachtrust te kunnen genieten, en bovendien hebben we gepland om ons naar De Kreun te begeven, alwaar vier bands hun opwachting zouden maken.

Een band die we al meermaals zagen, eentje waar we zeer benieuwd naar zijn op basis van een single die we hebben, een nobele onbekende en eentje waar we diverse cd’s van in huis hebben waar we al meermaals van hebben genoten. Een mooie en interessante affiche zowaar.

Verblijden of verwonden

De relatief korte wandeling naar De Kreun hielp om onze maag tot rust te brengen, net als de frisse lucht en het vele kabaal in de stad op de weg ernaar toe. Eenmaal aangekomen stelden we vast dat het café een mooie make-over kreeg voor het nieuwe concertseizoen en we ook al snel mochten doorstappen richting zaal, alwaar het Japanse Zeni Geva de spits zou afbijten van dit minifestivalletje. De groep rond KK Null was relatief laat aan de affiche toegevoegd en moest al om kwart na zeven aan zijn set beginnen. Dat was voor de meeste bezoekers, die tijdens de set en nog later, gestaag bleven binnen druppelen. Jammer voor hen, al stelden we later op de avond vast dat het gros van de bezoekers zich had verplaatst voor afsluiter Skull Defekts. KK Null is zowat altijd op tournee, of zo komt dat toch op ons over. Hij reist de wereld af in zijn eentje, om met zijn typische harsh noise set oortjes te verblijden (of verwonden). Hij gaat net zo goed regelmatig op stap met zielsverwanten en zo nu en dan haalt hij het gelauwerde Zeni Geva nog eens van stal. Sinds 1987 timmert hij met zijn heavy band aan de weg. Drummer Tatsuya Yoshida, die we kennen van Ruins, kwam na jaren afwezigheid terug op het nest in 2007 en is naast KK Null de enige die vandaag nog deel uitmaakt van het Maximum Money Monster. De band kende zijn Europese doorbraak met het machtige ‘Desire For Agony’ op Alternative Tentacles, als trio en onder handen genomen door meester Steve Albini. Die plaat opent met ‘Stigma’ (wat in onze Vlaamse Velden bekend staat als Sidmar, wat tijdens hun eerste Europese tournee met een optreden in de Gentse Democrazy in de Reinaertstraat het leven zag) dat we tijdens het concert van deze avond in een bijna net zo indrukwekkende versie te horen kregen als in 1993. Het duo liet namelijk de freejazzexcursies van hun vorige doortocht, die we maar matig wisten te appreciëren, grotendeels achterwege en keerde terug naar de basis van Zeni Geva. En dat betekent beuken, al zit er nu heel wat meer effect op de fretloze gitaar van Null, die tegelijk zijn kaosspad, nulltron en ultrasonik (drie zelf gemaakte bakskes) in het totaalgeluid loodst. De nadruk lag, als we het goed hebben, op hun doorbraakplaat en het door Null opnieuw onder handen genomen ‘Nai-Ha’. In het tweede deel hoorden we stukken die zo van Shellac zouden kunnen zijn, wat onze overtuiging dat de combinatie van Albini en Null een gouden zaak was en is, alleen maar bevestigd. Een korte maar professionele set die het net niet haalt van hun in ons hoofd vast gebeitelde eerste Belgische concert, toen Null nog geen enkel woord Engels kon spreken.

Geluiden uitschreeuwen

Zoals de gewoonte is in de Kortrijkse concerttempel gaat de af- en opbouw tussen de bands heel snel. Zelden hoeft het publiek langer dan een kwartier geduld te hebben alvorens de volgende band eraan begint. Luxe natuurlijk, want meer tijd heeft een mens niet nodig om een toiletbezoek en een barbezoek te doen. Het plaatselijke VVovnds kreeg de honneurs om Zeni Geva naar de kroon te steken. Het jonge viertal heeft een split met Amen Ra op zijn conto en kwam zijn debuut ‘Descending Flesh’, dat net uit is op Hypertension en waarvan een recensie komt in de volgende Gonzo, presenteren. Of beter, recht in ons bakkes pleuren. Jenci Vervaeke, die zijn “zang”-talent ook uitleende voor één van de drie stukken op ‘Partus’ van All Shadows And Deliverance (pas uit op Silken Tofu), draaft als een gek over het podium, terwijl hij klanken uitschreeuwt. Teksten en duidelijke woorden zijn niet aan hem besteed. Het gaat om geluiden, het uitschreeuwen van frustratie en opgekropte woede, een vorm van therapie. Zijn drie kompanen (bas, drums en gitaar) bouwen een muzikale geluidsmuur die bij momenten klinkt als een chaotische versie van maatjes Amenra. Chaoscore noemden we dit kwartet al bij mensen die VVovnds nog niet kenden. Gehuld in een rookgordijn en sobere maar efficiënte belichting duwden ze ons hun nieuwe plaat in de strot. Jammer genoeg stond de schreeuw van Vervaeke iets te stil in de mix, waardoor iets van het bedoelde effect toch wat verloren ging. Toch was hij tevreden, want het is qua geluid meestal veel erger. Jenci Vervaeke vertelde ons nadien dat veel geluidsmannen hun overdaad aan effecten te gelikt willen doen klinken, terwijl het net de bedoeling is dat het een soort geluidsbrij wordt waarin ergens een melodie zit die ontbolstert als er beter wordt geluisterd. De geluidsman van dienst had meer dan zijn best gedaan, wist hij nog te vertellen.

Confrontatie

Het duo Uniform uit Brooklyn was als volgende aan de beurt, en al snel hoorden we dat ook deze band de confrontatie opzocht en muzikale grenzen wilde verleggen. Het duo, zanger Michael Berdan die eerder het mooie weer maakte bij Drunkdriver, en bassist / gitarist Ben Greenberg, ex-The Men, verraste ons van bij de openingsnoten. We wisten meteen: als ze dit volhouden kopen we die plaat meteen. Dit was de band waar we nog nooit een noot van hadden gehoord maar die ons meteen tot fan wist te maken. Berdan, armen vol getatoeëerd en een shirt van harsh noise bende Ramleh (met net een nieuwe plaat uit, getiteld ‘Circular Time’) om zijn magere bast, zette met een ferme verhalende schreeuwerige stem de toon. Greenberg ging als een gek tekeer op zijn gitaar, terwijl de monotone beats en drumslagen uit een bakje kwamen. Een bakje waar trouwens ook gewoon een lekkere pot herrie kon worden geproduceerd. Het duo klonk ergens tussen hardcore en industrial in, en deed ons denken aan de begindagen van Godflesh, die we een eeuwigheid geleden hier in Kortrijk, in de legendarische concertzaal Limelight, ooit ‘Streetcleaner’ zagen brengen. Iets minder heavy en brutaal misschien, maar wel dezelfde dreigende hoofdstadsachterbuurtteneur. Voor aanvang van het Zeni Geva-concert joeg de club ‘Ghost Rider’ en ‘Rocket USA’ van het debuut van Suicide door de speakers. Dat was als het ware een voorbode, een voorspelling, want geregeld moesten we tijdens de meeslepende set van Uniform aan Martin Rev en Alan Vega denken. Dat Berdan niet voor niets een shirt aanhad van noiselegendes Ramleh, bleek in het afsluitende nummer. Gedaan met die gitaar, Greenberg keilde ze gewoon ergens tegen de grond, een mooi stukje feedback producerend, en dan was het de beurt aan het bakje, dat niet alleen een drumcomputer bleek maar waarmee een magisch stuk harsch noise kon worden gemaakt die zowel Ramleh als Skullflower in herinnering bracht, toen beide bands singles uitbrachten op labels als Shock en Dirter. Power electronics en harsh noise in één krachtig statement om de boel helemaal aan gort te blazen. Ja, we kochten hun plaat ‘Perfect World’ meteen aan de verkoopsstand, alwaar Berdan trots als een gieter was dat iemand effectief zijn plaat kocht. De meeste aanwezigen spaarden namelijk hun centen, zagen we later op de avond, om de merchandisestand van Skull Defekts leeg te kopen. Op de zes nummers tellende plaat zien we ook het nummer ‘Lost Causes’, waarop Drew McDowall (Coil) een bijdrage levert. Een zeer goede plaat trouwens, die alle kanten van deze interessante band laat horen. Stevig, iets trager en tevens rustiger en bij momenten zeer luidruchtig.

Herhalingen

Het Zweedse kwartet (Daniel Higgs van Lungfish was nergens te bespeuren) Skull Defekts mocht de avond afsluiten. Het gros van de aanwezigen waren duidelijk voor deze als experimentele en hypnotiserende te boek staande band gekomen. Voor het eerst schoof het publiek richting podium en van zodra de eerste drumslag weerklonk, was de meerderheid al aan het meeknikken. Een bij voorhand gewonnen wedstrijd dus voor deze ietwat ouder en bezadigd uitziende heren. De happy noot als het ware, het tegengewicht voor de donkere muzikale tonen die we eerder hoorden. ‘Swedish Erotic Sex Rock’ noemde een van de vier heren de muziek die zou worden gespeeld. Daniel Fagerström, Henrik Rylander, Jean-Louis Huhta en Joachim Nordwall hebben een verleden in bands als Lucky People Center, Kid Commando en Union Carbide Productions. Sinds 2005 brengen ze de ene na de andere plaat uit onder varianten van de groepsnaam Skull Defekts, met als verbindende factor het experimenteren met ritmes waarin psychedelische rock, avant-rock en noise worden verwerkt. De band kwam voornamelijk de hypnotiserende muzikale trip ‘Dances In Dreams Of The Known Unknown’ (Thrill Jockey) promoten. Die plaat heeft hier dikwijls zijn rondjes gedraaid dus we gingen ervan uit dat het kwartet ons ook live een en ander te bieden zou hebben. Tiens, drie van de vier gingen bij momenten aan het zingen. Daar hadden we ons niet direct aan verwacht. Vier nummers keken we toe, snapten er de ballen van, al vonden we het sobere witte licht goed bij de muziek passen. Het klonk allesbehalve slecht, maar naar onze meug allemaal een beetje te vrijblijvend en te goed geluimd. En alles klonk ook heel erg hetzelfde en dat bleef maar doorgaan en doorgaan. Een krautrocktrip bijna, met alsmaar herhalingen binnen de herhalingen. We zijn dan maar een pint gaan halen. En blijven plakken bij de merchandisestand van Wool E-shop. Niet dat we daar de muziek niet konden horen. Iets meer op de achtergrond, dat wel. En minder vervelend omdat we konden zeveren met wat bekenden. En toezagen hoe heel wat bezoekers zwaar hadden genoten van Skull Defekts en en masse hun platen, cd’s en shirts kochten. Mooi. Wij hielden het bij een sticker met hun logo voor op onze bakfiets. Want die platen, ja, die kunnen we wel smaken.

Halloweenfeestje

Nadien was er nog een afterparty met voornamelijk jaren 1980 newwave gecombineerd met een Halloweenfeestje. De deuntjes kenden we, dansen doen we nooit, en ons schminken of verkleden doen we ook al niet. Plots doken hier en daar dergelijke verklede en geschminkte Halloweentjes op, die wat extra sfeer brachten. Veel hilariteit vooral als de gasten van VVovnds plots als halve zombies in het café rondliepen. Iedereen zal zich wel nog hebben geamuseerd. Wij moeten altijd vroeg op en vertrokken huiswaarts, met goede herinneringen aan drie sterke sets en één mindere, en een fantastische plaat (vinyl, uiteraard) onder de arm.

Gezien: Zeni Geva / VVovnds / Uniform / Skull Defekts – 31 oktober 2015 in De Kreun te Kortrijk

tekst:
Patrick Bruneel
beeld:
Skull Defekts
geplaatst:
ma 2 nov 2015

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!