Ha, He, He

Het was nogal een vreemde gewaarwording toen Mourn vorig jaar op Best Kept Secret speelde; in de tent, vóór het podium lag de gemiddelde leeftijd ruim boven de dertig terwijl op de planken deze de zeventien net passeerde. Een tent vol volwassen muziekliefhebbers op zoek naar het rauwe indiepopgeluid van hun tienerjaren om dat terug te vinden bij een Catalaans kwartet dat midden in die tienerjaren zit. De Spanjaarden stonden daar toen ter promotie van ‘Mourn’, het aanstekelijke debuut dat in geluid deed denken aan Sleater-Kinney en PJ Harvey; niet in de laatste plaats vanwege de vrouwelijke vocalen, maar vooral dankzij de krachtige ongepolijste nummers. Twee handenvol nieuwe spitse indierockjuweeltjes, vol met de jeugdige onrust die je mag verwachten van jonge honden die hun The Ramones t-shirt niet als misplaatst H&M statement dragen. Nauwelijks een jaar verder heeft die jeugdige onrust en energie reeds geresulteerd in nog een tweede album. ‘Ha, Ha, He’, zevenentwintig minuten aan indierockplezier, waar in de onrust niet alleen tot twaalf nieuwe parels heeft geleid, maar ook een duidelijke verbreding laat horen. Meer eigen en spannender laten de Catalanen hier horen dat zij nog maar aan het begin van hun groei staan. Natuurlijk, die dertigplusser die aan de andere kant van de bühne staat of deze plaat op de speler legt, kan een half uur lang namen als Polvo, Sonic Youth, PJ Harvey, Sleater-Kinney of zelfs Fugazi naar de versterkers roepen, maar Mourn weeft al die element op een geheel eigenwijze samen. En dat is heerlijk, geeft een fijne mix van postpunk, noiserock en pophoeks; precies alles wat indierock van de jaren 1990 zo lekker en aantrekkelijk maakte, in precies dezelfde bevlogen onbevangenheid.

tekst:
Tjeerd van Erve
beeld:
Mourn_Ha_He_He
geplaatst:
vr 16 nov 2018

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!