De Hongaars-Servische Szilárd Mezei (1974) heeft sinds zijn studies viool en compositie al heel wat platen opgenomen en met tal van collegas samengespeeld. Hij leidt ook zijn eigen formaties, waarbij de verhouding tussen improvisatie en compositie onderzoekt. Hij gebruikt daarbij ook elementen uit de jazz en traditionele Slavische volksmuziek, twee genres waarin immers eveneens veel ruimte voor improvisatie bestaat. Op de solo-cd Hö betreft de muziek volgens de cd-hoes composities, maar dat zijn waarschijnlijk hooguit richtingen, schetsen geweest, die improviserend zijn ingevuld. Zeker een aantal van de stukken lijkt onmogelijk volledig te kunnen zijn uitgeschreven. De cd valt in twee delen uiteen. Hö (dat hitte betekent) bestaat uit drie stukken voor altviool; Hó (sneeuw) bestaat uit drie stukken voor akoestische bas. De opening is adembenemend: een bijna twintig minuten durend stuk, dat vanaf de eerste noten indruk maakt. Mezeis viool knarst, piept, kreunt onder het furieuze, snelle strijken en slaan op de snaren, de harde en gedempte loopjes en het plukken. Naar het einde wordt het spel steeds intenser, de luisteraar meeslepend in een niet alleen auditieve, maar bijna fysieke ervaring. Compleet anders klinkt het tweede stuk. Hier overheersen lange gestreken klanken, hoog en ruisend tegelijk. De suggestie van een blaasinstrument, bespeeld met veel lucht, als niet af een toe de vibratie van de snaren te horen zou zijn. Hoe warm klinkt vervolgens de bas in de drie sneeuw-stukken. Hó 1, het enige stuk waarop hij aan de bassnaren plukt, bevat inderdaad jazz-elementen en suggereert soms swingende melodiefragmenten. De twee volgende korte composities worden uitgevoerd met gestreken bas en zijn respectievelijk vrij abstract en fraai melodieus. Om nog even zijn vaardigheden te laten horen sluit Mezei deze meeslepende plaat af met Króm (chroom), een vingervlug geplukte improvisatie op viool. Een intense cd, voor intense beluistering.
