Gyoen Bedieningshendel

Bij Dead Mind Records verschenen onlangs drie ep’s vol met noise. Weinig informatie, geen toelichtingen, hier en daar een artiestennaam, verder alleen zes kanten noise. De eerste kant die ik op de platenspeler leg, is ‘Deformation Receiver’ van Astro, oftewel Hiroshi Hasegawa uit Japan. Er komt een constante bak ruis met hoge voorbij schietende glissandi op mij af. Op de b-kant, ‘Hurricane Crash’ is de bak ruis nog harder. Daaroverheen klinken ondefinieerbare tonen in de hoogte, alsof een orkaan in een paar minuten een metalen constructie omver trekt. Na twee kanten sonisch geweld dringt de vraag zich toch weer op: waarom zou iemand hier naar luisteren? Omdat het je uit je comfortabele luisterhouding trekt en je daadwerkelijk laat luisteren. Wat ik hoor, is elke luisterbeurt weer anders. Door de ongestructureerdheid ga ik op zoek naar herkenbaarheid en hoor ritmes en klanken die misschien verscholen zitten in de muziek. Of misschien bedenk ik ze er zelf bij. Repeterende blokken noise verworden tot ritmes en in massa’s frequenties ontstaan melodische patronen. De nieuwe structuren en vormen die zich telkens aandienen houden het luisteren spannend.
Nu de tornado van Astro langs mijn oren is getrokken en is gaan liggen, is het de beurt aan Kazumoto Endo & Kazuma Kubota met ‘Gyoen Bedieningshendel’. Ze maken gebruik van veel onderbrekingen van hun sonische aanval. Hoewel dat ruimte lijkt te bieden om de oren tot rust te laten komen, vergt het juist meer aandacht. Het geluid wordt schokkerig en geeft geen enkele mogelijkheid om vat te krijgen op wat ik hoor. Daardoor ontstaan er geen fictieve ritmes of tonen, alleen maar korte uitbarstingen van noise. Endo & Kubota overbelasten mijn oren, ze nemen mijn zenuwen volledig in beslag en zoeken de grenzen op van wat nog aangenaam is om naar te luisteren. Waar ik bij de meeste noise door een overstromende geluidsmassa mijn eigen structuren ga horen wordt elk stukje houvast mij hier ontnomen. K2’s ‘Variation: Pianoise’ herbergt niks van de piano in zich, waaraan hij zijn bronmateriaal ontleent. Heel af en toe lijkt er een fragment van het originele instrument door te klinken, maar een tel later verdwijnt het onder een bak bewerkingen in een mist van geluid. ‘Piano For Sadists’ onderwerpt mij aan een gehoorbehandeling. K2 spuit mijn oren leeg en na zes kanten agressie blijf ik stomverbaasd achter met het constante getik van de uitloopgroef.
Voor wie de plaatjes de kans geeft, staat een waanzinnige kanalisering van noise te wachten. Muziek die niet appelleert aan het bekende, maar je in wervelwind van klank stort. Zeker deze drie korte ep’s geven een gevarieerd geluid van wat noise te bieden heeft en hoe muziek je omver kan blazen.

tekst:
Jan Nieuwenhuis
beeld:
KazumotoEndoKazuma_GyoenBedieningshen
geplaatst:
ma 5 jan 2015

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!