Chik White is het pseudoniem van Darcy Spidle, een man met wortels in de Canadese crust-scene. Tegenwoordig concentreert hij zich op de mondharp (jaw harp of jews harp), tapecollages en veldopnames. De tapes van ‘Guts Magnet Sea’ dropte Spidle in zee om het zoute water een maand lang aan de slag te laten gaan met de klanken en alzo een eigen insta-versie van disintegration tapes te creëren. De oceaan figureert overigens in meerdere tracks waar veldopnames gebruikt worden. Maar het is toch vooral het -karakteristiek/heel eigen- gebruik van de mondharp dat Spidles werk onderscheidt. Doorheen een mondharp klinkt altijd wat menselijke stem door (het hoofd van de speler is feitelijk de klankkast) en het is daar dat Spidle zijn stempel drukt. Traditionele mondharpspelers -het instrument figureert zowel in Westerse songgebaseerde folk als in verafgelegen, veelal Oosterse muziekculturen- werken vaak met tranceachtige ritmen, of minstens met gelijkmatige ritmes, maar daar is in Spidles hort-en-stotig oeuvre weinig van te merken. Spidles werk leunt meer aan bij dat van stemkunstenaars als Sharon Gal of zelfs Jaap Blonk dan bij de mondharp-traditie. De grom in zijn stem herinnert dan weer vaagweg aan Ghédalia Tazartès. Dat Spidle bij opnamen zijn keel voorziet van een contactmicrofoon draagt bij tot een griezelig dichtbij geluid. Beyt Al Tapes -Niels Latomme van Kraak- heeft geen wortels in de Canadese crust-scene, maar ook hij bedient zich op ‘Unprecize Music’ weer regelmatig van zijn stem. Vorig jaar bracht hij op Kerm ‘You Are Now Entering Zimbabwe’ uit, een uitstekende plaat waarop hij in lange tracks zowel synths, stem als andere akoestische geluiden gebruikte. Daarbij verkende Latomme meermaals de pijngrens van de luisteraar. Op ‘Unprecize Music’ -een cd-r op Dylan Nyoukis‘ Chocolate Monk- kijgen we ‘pure sinus waves, boring repetition and raw randomness’, maar het resultaat is minder slecht voor het zenuwgestel dan ‘… Zimbabwe’. De flow van de plaat is ook anders: korte en lange tracks, over de laatste vier jaar opgenomen, wisselen elkaar af. Het klankbeeld is wél even breed als op de vorige plaat. Zo verwijzen de synths op ‘Riset’ naar Jean-Claude Risset, één van de pioniers van de “eeuwig stijgende toon”, terwijl ‘Study For Household Objects’ een contemplatief stukje melodieuze percussie voor schroevendraaier en wok. ‘Kaluli’ lijkt dan weer een veldopname van etnische muziek. Twee platen die jouw luisterend oor verdienen, gesteld dat dat oor om kan met een beetje experiment, dus.
