Begin jaren 1980 werd Remko Scha omarmd door de punkscene vanwege installaties waarin elektrische gitaren machinaal bespeeld werden. Er werden indertijd twee albums mee uitgebracht. Een daarvan, ‘Guitar Mural 1 featuring The Machines’, is nu verschenen op een dubbel-lp. Vier tracks, verdeeld over evenzoveel plaatkanten. Wat toen baanbrekend was, doet nu toch erg gedateerd aan. Al dan niet gestemd botsen de gitaarklanken ritmisch tegen elkaar op, ze vermengen zich, en meer dan tien minuten lang verandert er niet zo heel veel. Het resultaat heeft inderdaad het onaffe, dwarse en lawaaierige van de punk, ademt ook de lo-fi doe-het-zelf geest van de stroming. Maar wat je mist is de opwinding, de plotseling opspattende energie die de stroming eigen is (of was), waar bijvoorbeeld een vroege Sonic Youth zich in specialiseerde. Uiteindelijk kabbelen de gitaren van Scha maar door, geestloos en zielloos. Als je vooruit springt in een nummer blijkt er weinig schot in deze muziek te zitten. In tijden waarin kunstmatige intelligentie een van de stralende begrippen is, klinkt het concept van Scha hopeloos achterhaald. En oersaai, om heel eerlijk te zijn.