Grown Up, Fucked Up

Jay Reatard, alias voor probleemkind Jimmy Lindsey, is inmiddels vijf jaar dood. Een overdosis aan van alles en nog wat tegelijk werd de kerel fataal. Het was dat of nog even verder ploeteren tussen een mensheid en in een wereld waar hij niets mee kon. Of het was aanhoudend liedjes schrijven, optreden, platen maken en herrie schoppen. Dat was duidelijk niet genoeg voor Reatard, die nochtans, zeker in punkmiddens, de nodige waardering kreeg voor zijn werk. Tijd dus om zijn tweede plaat, uit 1999, van een heruitgave te voorzien. Is het een soort eerbetoon of puur geldgewin? Geen idee. Het zal ons trouwens worst wezen. Het zijn platen als deze die voortdurend onder de aandacht van het jonge grut moeten worden gebracht. Snotty Punkrock die negentien nummers door raast, met een enorme gedrevenheid gespeeld en net zo gedreven in elkaar geknutseld. Drie akkoorden en gaan! The Oblivians (wiens drummer Greg Cartwright de band op poten hielp zetten, en even mee drumde, voor debuut ‘Teenage Hate’), The Damned en The Ramones zijn de hoekstenen voor de destijds achttienjarige tiener. Op die leeftijd slaagt hij er reeds in van ‘Grown Up, Fucked Up’ een onvergetelijke punkplaat te maken, waarop de ene klassieker in wording (toch in een rechtvaardige wereld) de andere opvolgt. ‘Sat. Night Suicide’, ‘All The Walls Are Closing In’, ‘Sick When I See’ en ga zo maar door. Dit is een pure, eerlijke en essentiële plaat voor elk die iets of wat verwantschap met punkrock in zich heeft.

tekst:
Patrick Bruneel
beeld:
Reatards_Grown_Up_Fucked_Up
geplaatst:
di 5 apr 2016

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!