Als Grouper-fan was ik erg blij met haar vorige plaat, ‘Ruins’.

Enerzijds omdat Liz Harris een nieuw geluid liet horen: alleen stem en piano, zonder de in dikke pakken ruis verzonken akoestische gitaar die eerdere platen kenmerkte. Een mooi geluid, waar ik erg aan gehecht ben, maar waar ook de rek wat mij betreft wel uit was.

En anderzijds vond ik ‘Ruins’ ook mooi omdat ik Harris’ stem mooi vind, en die stem een prominentere rol had dan voorheen. Op de nieuwe lp (mini-lp eigenlijk, zeven nummers in tweeëntwintig minuten) doet ze daar nog een schepje bovenop.

In het openingsnummer horen we alleen Harris’ stem, ge-multitrackt, zodat er een harmonie ontstaat die bijna iets zwierigs heeft. Het heeft een soort vrijheid die ik doorgaans niet associeer met haar muziek, maar die me prima bevalt. Ook ‘Grid Of Points’ bestaat uit alleen stem en piano, maar ze vormen hier vaak meer één geheel, gaan gelijk op, waar Harris op ‘Ruins’ haar zang vooral begeleide met herhalende pianothema’s.

Met name ‘Thanksgiving Song’ en ‘Birthday Song’ hebben een vrije vorm die past bij de meer optimistische toon van de plaat. Volgens Harris werd ze na anderhalve week schrijven en opnemen opeens getroffen door hoge koorts, waarna ‘ze abrupt stopten’, waarbij ‘ze’ refereert aan de liedjes.

Ik vind het wel een charmant idee dat Grouper-songs ergens anders vandaan komen en een eigen wil hebben, en het past ook wel bij de ijle kwaliteit van de muziek. Het is jammer dat ‘Grid Of Points’ zo kort is, maar gelukkig ook mooi genoeg om het de achtergebleven liedjes te vergeven.