Grey Seas

Het uit Parijs (Parijs, Texas beweren ze zelf) afkomstige Mia Vita Violenta doet niet aan langspelers. Ep’s zijn het telkens weer, al duren ze net iets meer dan een half uurtje.

‘Grey Seas’ is de derde van het kwartet, de eerste met een echte titel (de voorgangers waren ‘1’ en ‘2’). Dynamische postrock met twee uitstekende gitaristen en drie stemmen die soms harmonieus samen zingen, vormt de essentie van het viertal.

Het nummer ‘Rise’ kiest eerder de weg van het Dischord-label, met afwisselend dromerige en schreeuwerige stemmen en de kracht van een Fugazi of Soulside. Het titelnummer is net een beetje te ambitieus opgezet. Het duurt een beetje te lang (acht minuten) en de band wil te veel elementen (ook progrock erbij) met elkaar verenigen, maar slaagt daar niet helemaal in.

Het vier minuten durende ‘Bipola’ is er dan wel knal op. Een schitterend gitaarlijntje drijft dit nummer naar ongekende hoogte. Afsluiter ‘Submerge’ is een atmosferisch niemendalletje, wat ‘Grey Seas’ tot een half geslaagd werkstuk maakt.

Het eveneens uit Parijs afkomstige Enob heeft niks met postrock. Noiserock is de dada van dit kwartet, met een stevige hoek af, dat spreekt. Enob zou perfect passen binnen het knotsgekke rooster van Skin Graft, waarbij ze de gekte van Arab On Radar combineren met dadaïstisch aandoend geschreeuw.

Prettig gestoord zoals in het schitterende ‘De La Viande’, of de verwachtingen saboterend door plots propere zang tussen de noiserock te gooien (‘Amour’), Enob houdt zich liever niet aan genreregels. Dat op het verkeerd been zetten doet de band nog meermaals, bijvoorbeeld met het aan This Heat refererende ‘Damien & La Baleine’. Met ‘Azül’ sluiten ze het album in dwarse rust helemaal af.

Mata, met als albumtitel het omgekeerde, is al net zo’n geflipt collectief, ditmaal uit Trodica in Italië. Het kwartet maakt behoorlijk experimentele noise met porties technocore, glitch en industrial.

Het gekke is dat Mata hier en daar wel een uitbarsting in de vier nummers (bewegingen eigenlijk) stopt, maar het geheel van de plaat eerder als een suite klinkt in vier aaneensluitende stukken handelend over een ontwenningstraject, een confrontatie met het zelf.

‘Atam’ is er eentje om enkele keren kort na elkaar op te zetten, in een poging om de muziek te doorgronden maar er nooit echt in te slagen. Intrigerend is het minste wat we hierover kunnen schrijven.

tekst:
Patrick Bruneel
beeld:
MiaVitaViolenta_GreySeas
geplaatst:
ma 20 jan 2020

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!