Green Mind

Als ze bij Cherry Red in heruitgavenmodus gaan, doen ze het steevast beter dan zowat elk ander label. J. Mascis met zijn Dinosaur Jr. moest dus wel eens in de prijzen vallen. Eerlijk gezegd zijn we zelf vooral fan van de drie eerste albums van deze iconische band. Geef ons ‘Dinosaur’, ‘You’re Living Al Over Me’ en ‘Bug’ en onze dag is goed. ‘Bug’ was trouwens de eerste plaat waar het addendum Jr. verscheen, omdat nonkel Neil Young zich als de eerste en waarste Dinosaur beschouwde.

Vanaf ‘Bug’ was het dus Dinosaur Jr. en ging het wat ons betreft wat bergafwaarts met de band. Te braaf, te veel hetzelfde trucje, te poppy, te hip en wat al niet meer. Deze heruitgaven bieden ons de kans om ons oordeel al dan niet bij te stellen. Elk van de albums bestaat uit twee cd’s. Het originele album uiteraard, aangevuld met heel wat niet eerder uitgebracht materiaal, een Peel-sessie of een liveconcert. Een overlapping hier en daar is dan ook logisch maar niet erg, omdat de versies behoorlijk wat van elkaar verschillen.

‘Green Mind’ was de plaat die de band, mede door de nog steeds prima klinkende single ‘The Wagon’, echt op de kaart zette. Dat had ook te maken met de wereldwijde doorbraak van dit soort indierock, we schrijven 1991 (Nirvana‘s ‘Nevermind’ is van hetzelfde jaar), en het tekenen bij een major. Al maakte Mascis het album grotendeels in zijn eentje. De onmin met zijn bandleden is namelijk al een euvel dat dateert uit de prille jaren van de band.

Voor de meest succesvolle plaat, ‘Where You Been’ die in 1993 tijdens de hoogdagen van de alternatieve rock verscheen, had Mascis weer een redelijk stabiel trio. ‘Out There’ blijft een heerlijk nummer. Maar dat vinden we verre van de hele plaat. Dat hoge stemmetje hier en daar, een stel behoorlijk langdradige gitaarsolo’s, het boeit ons allemaal maar matig.

Tegen dat het eveneens door veel fans geliefde ‘Without A Sound’ uitkwam (1994) was oorspronkelijk drummer Murph het ook afgetrapt en maakte Mascis de plaat opnieuw bijna in zijn eentje. Met de hitjes ‘Feel The Pain’ en ‘I Don’t Think So’, nummers die ook bij ons indruk blijven maken, wist hij nog steeds het grote publiek te verleiden. Zelf krijgen we te veel de indruk dat er veel mindere nummers op staan en zijn fascinatie voor ome Young in een aantal stukken er te zwaar vanaf druipt.

Op het moment dat ‘Hand It Over’, de zwanenzang van de band, uit kwam in 1997 was de populariteit van de alternatieve rock voorbij. Dit album werd, zoals ondertussen een gewoonte, grotendeels door Mascis zelf ingeblikt. Hier en daar is nog een flard van zijn genie waar te nemen, maar de plaat is eigenlijk alleen voer voor de echte fans. Veel echt goede nummers horen we niet, en net als veel anderen hebben we het album indertijd gewoon over het hoofd gezien en zullen dit hierna ongetwijfeld opnieuw doen. Echt slecht wordt het nooit, maar verrassen, neen, dat zat er niet meer in. Een decennium om te bezinnen zat eraan te komen, alvorens Mascis zich verzoende met Lou Barlow en Murph en de band opnieuw ging toeren en albums maken. Maar dat is voer voor een andere keer.

tekst:
Patrick Bruneel
beeld:
DinosaurJr_GreenMind
geplaatst:
za 11 apr 2020

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!