Gravity

De doom van het Zweedse Saturnalia Temple wordt pas écht hypnotiserend wanneer ze schaamteloos de psychedelische toer opgaan. De band onderscheidt zich op ‘Gravity’ verder ook door het repetitieve van de krautrock in hun sound binnen te loodsen, zoals in de bezwerende titeltrack bijvoorbeeld, door haast eindeloos steeds weer dezelfde riff te herhalen. Pas dan ontsnappen ze aan de verstikkende regeltjes van het genre. Verbeeld je daarbij nog flink wat in dark ambient gedoopte smerigheid en je weet dat ‘Gravity’ veel meer is dan de zoveelste Black Sabbath-doorslag. Het promostickertje vermeldt ten slotte ook nog black metal, maar dat is louter praat voor de vaak. Of het moet héél misschien slaan op de stem van Tommie Eriksson, die grauwt, fluistert, rochelt én zingt. De veelzijdigheid van zijn strot is bij Saturnalia Temple een absolute troef. Zijn stem geeft het album zelfs wat horroraccenten mee. Hoogtepunt ‘Between The Worlds’ klimt tot het niveau van het Finse Dolorian en die waren heel even wereldberoemd in de scene omwille van hun kille, spookachtige doom. Het trio lijkt overduidelijk niet over een nacht ijs te zijn gegaan. Dat doen ze blijkbaar nooit want ook voor hun vierde album hebben ze ruim de tijd genomen. Er zit namelijk vijf jaar tussen deze en de vorige, ‘To The Other’ (2015). En ook tussen die en hun tweede studioalbum ‘Aion Of Drakan’ (2011) zaten flink wat jaren. Over ‘Gravity’ is nagedacht. Aan ‘Gravity’ is duidelijk gewerkt: de composities, de atmosfeer, de (analoge vintage jaren 1970) apparatuur, de spanningsopbouw, de volgorde en de duur van de tracks. ‘Gravity’ is hun beste album tot nu en niets minder dan een lichtbaken in een verder dichtgeslibd genre.

tekst:
Serge De Pauw
beeld:
Sat_Gravity
geplaatst:
vr 20 aug 2021

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!