Het succes van Mica Levi is op het eerste gezicht een paradox. Haar albums, al dan niet met band The Shapes zijn meestal minimalistisch, dissonant en aritmisch. Schijnbaar willekeurige gitaarstemmingen, valse zang en een algehele apathische uitstraling gaan daarbij hand in hand. Allemaal zaken die men niet direct zou verbinden met de weg naar succes, maar intussen weet zij op een commercieel gezien behoorlijk groot vlak te opereren. Zo maakte zij vorig jaar nog de soundtrack van de door Jonathan Glazer geregisseerde film ‘Under The Skin’, nam een album op met het London Sinfonietta en liet haar eerste album deels produceren door electronika-grootheid Matthew Herbert. ‘Good Sad Happy Bad’ is haar derde album met The Shapes en klinkt zowaar nog lamlendiger en onverkoopbaarder dan voorgaand werk. Iedere hitgevoeligheid of pop-sentimentaliteit die eerder nog wel eens de kop op stak, is nu verloren. In plaats daarvan krijgt de luisteraar de ultieme uitholling van punkmuziek en de essentie van Mica’s muzikale visie te horen. Deze vormvastheid is tegelijk misschien ook de verklaring voor de aantrekkingskracht van haar werk. Haar muziek is het muzikale equivalent van Lucio Fontana zijn gesneden canvassen. Iedere definiëring of beoordeling van de muziek op compositorische of productionele waarde is onzinnig, wanneer de daadwerkelijke betekenis van het werk zich daarbuiten bevindt. Men moet haar exercitie in vorm waarderen om er iets uit te halen. Dat er iets overblijft om naar te luisteren en bij mee te knikken, is daarbij aardig meegenomen. Dat dat laatste bij ieder album steeds een beetje minder goed lukt, is niet meer dan een logische artistieke evolutie.

Dit artikel verscheen eerder in GC #130.