MIXCLOUD MONDAY: Danae Bos’ eindejaarslijstje 2013

Het jaar is weer voorbij! Tijd voor een overzicht van de beste muziek, concerten en andere culturele activiteiten van 2013. Verschillende medewerkers van Gonzo (circus) stelden een lijstje samen en maakten daarbij een mixtape. Deze keer: Danae Bos.

Danae Bos heeft de focus verlegd van een brede interesse in de kunsten naar een specialisatie in muziek. Na een onderzoek over geluidswandelingen staat ze nu voor de klas om top 40-liedjes te zingen: kunsteducatie is belangrijk! Daarnaast zijn er vooral veel films, maar ook hedendaagse jazz en symfonische concerten in te passen.

Still uit Stories We Tell
Still uit Stories We Tell
  1. Sigur Rós @ Best Kept Secret Festival, zondag 23 juni
    Elf mannen op een podium die duizenden festivalbezoekers in de modder stil houden. Festivalbezoekers die hun tenen nauwelijks meer kunnen voelen, maar stil blijven staan omdat ze betoverende muziek horen die is geïnspireerd IJslandse folk. Filmische muziek zo blijkt niet alleen uit het feit dat ze filmcomposities maakten, maar ook door de volledig visueel uitgedachte show. Beeld en muziek blijven allebei de volledige anderhalf uur boeien.
  2. Stories We Tell (Sarah Polley, 2012)
    Een heel persoonlijke documentaire over Polleys moeder is tegelijkertijd een universele film over het individuele geheugen en de manier waarop men verhalen vertelt. Een moment vraag je je af wat de geschiedenis van haar moeder het gepaste onderwerp van een film maakt, maar die vraag verdwijnt ongemerkt. Het verhaal is bijzonder en persoonlijk, en precies goed.
  3. Naked Lunch van Club Guy & Roni, donderdag 23 april
    Een actrice, drie mannelijke dansers, drie vrouwelijke dansers, twee slagwerkers (Slagwerk Den Haag) en drie zangers (VOCAALLAB), die de in drugs gedrenkte wereld van William Burroughs neerzetten op een podium met muziek van Yannis Kyriakides. Het perspectief van de mannelijke hoofdpersoon wordt vervangen door een mannelijke vertelling van een ‘vrouwelijk perspectief’. Tussen het dansen en grommen en de onregelmatige opgejaagde hartslag van het stuk, word ik me schuldig bewust van mijn eigen nauwe cultureel gevormde vrouwbeeld en staar ik geboeid naar de bewegende lichamen, decors en drumstokken.
  4. Tracks van David Helbich
    Helbich heeft een performatieve geluidswandeling gemaakt voor Kortrijk met negen ‘nummers’ (maar ook op andere locaties uit te voeren). De geluidswandeling bevat verwijzingen naar onder andere Guy Debords psychogeografie en Bruce Naumans ‘Body Pressure’ (1974) en verbindt daarmee tijdens het lopen een virtuele en tastbare wereld, die je zintuigen optimaal stimuleert en ze tegelijk voor de gek houdt. ‘Track 6 Wall Sex’ is bijvoorbeeld interactie tussen het voelen van de muur en het geluid in je hoofdtelefoon, waarbij je niet wilt onderscheiden ‘wie’ initieert en ‘wie’ volgt.
  5. Blancanieves (Pablo Berger, 2012)
    Behalve nog een versie van de Grimm-klassieker – namelijk een verhaal over Blancanievies en zes stierenvechtende dwergen in vooroorlogs Spanje –  is deze film een pleidooi voor de essentie van film: beeld en muziek. Deze ‘stille’ zwart-witfilm heeft nauwelijks intertitels nodig om dialogen te verduidelijken. Grote donkere vrouwenogen die de camera inkijken ondersteund door Spaanse gitaren zeggen genoeg.
  6. Stoker (Chan-wook Park, 2013)
    Bloedmooie gepolijste beelden en even mooie en gepolijste mensen in een familiegeschiedenis die trouw aan Chan-wook Park een donkere kant kent. Het geluidsdesign is bovendien speciaal uitgetild boven een alledaags niveau, om de onnatuurlijkheid van de hoofdpersonen te benadrukken.
  7. Images d’un oeuvre nr 15: Assemblage (16′) van Roque Rivas
    Tijdens het openingsconcert Gaudeamus Muziekweek in de Geertekerk voerde het Akso Schönberg ook ‘Assemblage’ uit van Rogue Rivas. Een symfonische en niet klassiek harmonische compositie in samenspraak met elektronische muziek – die weliswaar niet optimaal over de speakers in de kerk werd verdeeld.
  8. Horizon Trio – Catch It If You Can
    Steven Kamperman die een voorkeur lijkt te hebben voor de diepe klank van de alt klarinet als instrument – door de kunde waarmee hij die bespeelt – is de drijvende kracht achter het Horizon Trio. In dit trio gaat hij een samenwerking aan met de Turkse vocalist Sanem Kalfa en de Roemeense violist en gitarist George Dumitriu. Kalfa zingt niet alleen Turkse poëzie, maar scat vloeiender dan de gemiddelde instrumentalist bijdragen kan leveren aan een improvisatie. Gedrieën maken ze speelse muziek waar je het volgende moment op weg kunt drijven. Live gezien in het Mirlition theater te Utrecht op vrijdag 15 november.
  9. Avishai Cohen Trio @ North Sea Jazz Club Amsterdam
    Cohen heeft zijn eigen zeer herkenbare harmonieën, waarbinnen hij alles laat horen binnen het bereik van een contrabas. Hij speelt de bas tot in de diepte, de ijlere hoogte, springt in een zeer hoog tempo over de snaren en zingt daar ook bij. Bovendien speelt hij met twee zeer jonge, maar enorm begaafde muzikanten: Nitai Hershkovits en Ofri Nehemya. Een drummer en een pianist die de ruimte krijgen om de sterren van de hemel te spelen met melodische en als het aan Cohen ligt ook wat sentimentele jazz.
  10. The Congress (Ari Folman, 2013)
    Een adaptatie van Stanislaw Lems roman uit 1971 met Robin Wright als Robin Wright in de hoofdrol. Een film die van werkelijkheid, naar geanimeerde werkelijkheid, naar gehallucineerde en verlangde werkelijkheid beweegt. Folman speelt met perspectieven op leven, maar vooral op de bizarre wereld van de filmindustrie, door te variëren met vorm. In dit geval met verwijzingen naar allerhande animaties: van typische jaren 1930, hallucinerende jaren 1970 of computergestuurde beelden. Zoals hij eerder experimenteerde met vorm door een documentaire in animatie te maken over de Israëlische inval in Libanon (‘Waltz with Bashir’ (2008)).

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!