Golden Years

Bij de naam Sound & Vision denken we meteen aan David Bowie, maar ook aan een winkel voor klank en lichtapparatuur in een lelijke provinciestad. Niet eens zo ver van de waarheid, want dit Waaslandse duo heeft een deejay-stamboom (Natural Born Deejays en Aimé Le Chevalier). Lieven De Ridder maakt zich ook bijzonder verdienstelijk door obscure minimal cassetteparels op te duiken, en ze via Walhalla Records een wedergeboorte op vinyl te gunnen. Respect dus, maar deze late sprong van de draaitafel naar het muzikantendom landt zeer onzacht in het midden. Live herinneren we van dit duo alleen een dodelijke overdosis covers, en de vier eigen nummers op deze cassette ademen een demosfeer uit, vakkundig gecamoufleerd door een professionele lay-out. Hier en daar zou de minimale elektronische muziek nog te pruimen zijn, ware het niet dat de teksten een onneembaar obstakel vormen (‘Moi j’aime beaucoup jouer’, een a-z opsomming van groepsnamen, enzovoort), en het accent van de zanger een misdaad tegen alle wereldtalen is. De extreme ironie, die nodig is om dit alles ‘Golden Years’ te dopen, appreciëren we wel. We vluchten snel naar Brussel, waar debutant Charnier een andere zwarte geest van de jaren 1980 verdienstelijk ondood houdt, door een karakteristieke vintage ritmebox zesmaal discipline te laten brengen in een rookwolk van elektronica en wave gitaarwerk. Goed geproduceerd, maar zonder echte uitschieters, maakt de sound van Charnier driehoekjes tussen groepen als The Arch, Siglo XX en the Cassandra Complex. De Franse Zwitsers van Factice Factory hebben een gunstiger invloed op ons humeur, al was het maar omdat zowel ‘Nein’ als ‘Nada’ in de top drie van onze favoriete woorden staan. Uit hun debuutcassette ‘The White Days’ (2014) hadden we al geleerd dat ze in staat zijn om een baslijn te bedenken die perfect bij nihilisme past, en vanaf opener ‘Tonband’ kleurt onze wereld opnieuw mooi vaalgrijs. Hun interessante neutrale geografie nodigt uit tot meertaligheid, en Factice Factory speelt dit goed uit. Wanneer ze hun mannelijkste Duits bovenhalen tegen een minimalistische achtergrond, is het onmogelijk om nog dichter in de buurt van DAF te komen. Drie vrouwelijke gaststemmen (waaronder de alomtegenwoordige KrIIstal Ann), staan borg voor voldoende variatie. Je hoort dat er met zorg aan ‘Nada’ gewerkt is, en dat is dezer dagen een verademing. Bovendien krijgen we voor het tweede jaar op rij zin om het verzameld werk van Grauzone te her-beluisteren, en dat is nooit een slechte zaak. Voor wie nog met verouderde afspeelapparatuur werkt, is dit cassettealbum trouwens ook op cd verkrijgbaar.

tekst:
Peter Vercauteren
beeld:
SoundVision_GoldenYears
geplaatst:
wo 19 dec 2018

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!