Laatst was er een documentaire over kunstenaar Bill Viola op tv, waarin veel fragmenten werden getoond uit zijn video’s waarin Renaissance-schilderij-achtige taferelen met enorme slow motion worden getoond, waardoor elke beweging superveel nadruk krijgt: kijk, hier gebeurt iets superbelangrijks. ‘Go Dig My Grave’ is in zekere net zoiets: langzaam gespeelde covers, noot voor noot, alsof alles telt. Op sommige nummers werkt dat goed: het titelnummer bijvoorbeeld is drammerig, maar op de juiste manier, met een viool die klinkt alsof ‘Venus In Furs’ van The Velvet Underground de folktraditie is binnengehaald. Op andere momenten gaat dat verkeerd, zoals bij de slaapverwekkende versie van ‘Wilderness’, een van de weinige wildere punkuitbarstingen op de studioplaten van Joy Division. De uitvoering van Lou Reeds ‘Perfect Day’ met prominente rol voor, jawel, de duimpiano is best fraai en breekbaar, maar laat ook horen dat ‘Go Dig My Grave’ net een te hoog ‘lekker een avondje cultureel doen (en dat moet heel serieus gebeuren)’-gehalte heeft om over de gehele linie veel indruk te maken.

Dit artikel verscheen eerder in GC #144.