Ros Knopov woont inmiddels in New York, maar groeide op in Dneprpetrowsk, een plaats in de buurt van Kiev, in wat toen nog de Sovjet Unie was. Ooit was ‘Dnipro’ een gesloten stad, omdat er een centrum voor de ontwikkeling van ICBM’s en andere rakettuig zetelde. Op de ep ‘Gloryland’ haalt Knopov, die in 1989 naar de VS emigreerde, herinneringen op aan zijn jeugd tussen de fabrieken en installaties. Volgens het begeleidende persblad verwerkt hij daarin zowel field recordings uit zijn huidige woonplaats, als fragmenten uit oude sovjet-films, als lijken die zo gekozen of bewerkt dat ze nauwelijks meer herkenbaar zijn. Knopov giet zijn herinneringen aan de ‘glorieuze’ U.S.S.R. in de vorm van onbestemde ambient – soms dromerig, soms omineus, soms vervreemdend; de variatie in stijlen is een beetje vergelijkbaar met die van Dedekind Cut. Wel is het geluid altijd warm, wat vooral een gevolg lijkt van de analoge klank van Knopov’s modulaire synths; hij zal ze niet om die reden gebruikt hebben, maar het aangezicht van alle knoppen, lampjes en kabels van een groot modulair Eurorack-systeem doet me altijd een beetje denken aan de technologie in de nucleaire controlekamers uit de Koude Oorlog. De combinatie van ambient, synths, sovjet en film roept onherroepelijk herinneringen op aan Andrej Tarkovski en de soundtracks voor diens films van de hand van Eduard Artemyev, een vergelijking die hier niet misstaat. Het laatste nummer is opgebouwd uit korte loops, en begint als iets dat klinkt als een herinnering aan jachtig draaiende radartorens, maar escaleert uiteindelijk naar overstuurd machinegedreun. Alsof we wakker worden geschud en worden geconfronteerd met hoe het Sovjetrijk over individuele dromen heen walste.
