Met maar liefst zeventig releases in exact vier jaar tijd, heeft dit Antwerpse (op één lp en één cd na) cassettelabel een stevige vingerafdruk nagelaten op de experimentele drone -en ambientscene. Ook letterlijk, want de voorliefde voor tapes en handgemaakt (knip en plakwerk) artwork, geeft aan dat de man achter False Moniker fysieke arbeid niet schuwt. Een ander kenmerk is dat het totaalplaatje moet kloppen: klank, beeld en sfeer. Dat zit meteen goed bij de cassette van Formless Hours. De Amerikaan Derek Setzer is ook zelf als visueel artiest actief, en zijn typische hoesje slingert ons terug in de tijd richting experimentele ambient tapes uit de jaren 1980 van streekgenoten als Hands To of Esruk. En toevallig of niet past ook de klank op het derde cassettealbum van Formless Hours perfect in dit rijtje: drones, vervormde veldopnames, met hier en daar gecontroleerde noise en een vervreemdend stemmetje. Jim Haynes (labelbaas van The Helen Scarsdale Agency) laat zich opvallen door zijn hoesje een opvallende rode toets te geven, in een wereld waar zwart, grijs en wit de dominante kleuren zijn. Deze multimedia-artiest houdt van roest en verval, en zijn vaak ritmische elektronische klankvervormingen (motoren, radio’s) worden doorspekt met noisy uitbarstingen, van pakweg twee geërodeerde metaalplaten die over elkaar schuren. Wie zich hier nog steeds niets bij kan voorstellen, mag een ultieme poging doen om zich het recente werk van Zoviet*France en The Haters voor de geest te halen, dat simultaan wordt afgespeeld. Maar in deze reeks zijn we het meest gecharmeerd door het heerlijke tweelingdoosje van Uaxactun. Deze artiest, die liever anoniem blijft, zet zijn passie voor de Mayacultuur om in elf tracks, verspreid over twee cassettes. Ook Uaxactun werkt met drones, concrete geluiden en loops, maar voegt melodieuze klanken van (we vermoeden) gemanipuleerde elektrische gitaren toe aan zijn spirituele soundscapes. Qua sfeerschepping wordt een brug geslagen naar het dark ambient genre, waar thema’s als regenrituelen, Zonnegoden, en begrafenisplechtigheden altijd in goede aarde zullen vallen. Daarbij blijft dit eenmansproject wel uit de buurt van goedkoop effectbejag (geen percussie, geen filmsamples), waardoor de luisteraar alle ruimte krijgt om zelf occult beeldmateriaal bij elkaar te hallucineren. Dat kan het uitrukken van een hart zijn, maar evengoed een zonsopgang boven een tempel-ruïne. Daarbij kan de geslaagde collage op de retrohoes (je kan een oningewijde probleemloos wijsmaken dat deze tape in 1989 werd uitgebracht) een magisch hulpmiddel zijn. Wie esthetisch niet ongevoelig is voor de noise & drone afdeling van labels als Posh Isolation, maar zin heeft in Nieuw Bloed, moet absoluut met de gelimiteerde (vijfenvijftig stuks, met downloadcode) tapes van A.V.A. kennis maken.
