Bij een band als Dinosaur Jr. is het handig om de digitale archieven van Gonzo (circus) uit te pluizen. Al is het alleen om te weten wat we hebben geschreven over de drie voorgaande ‘reünie’-platen van Dinosaur Jr. ‘I Bet On Sky’ vonden we misschien iets te lang, maar nog altijd Dinosaur Jr. in topvorm; over ‘Beyond’ en ‘Farm’ hebben we vreemd genoeg niet geschreven. Mijn vermoeden echter is dat iedereen aan de Gonzo (circus) burelen met een warm hart voor gruizige jengelgitaren deze twee met gejubel heeft ontvangen. Een vermoeden dat ik onderbouw met de uitslag van de zoekopdracht in het recensiearchief; met maar één recensie van een Dinosaur Jr. album sinds GC70 leidt deze immers toch tot zesendertig hits. Het schetst de invloed van het trio, maar vooral ook onze liefde voor de band. Hoe graag horen wij niet in elke indierockgitaarsolo de invloed van jengelkoning J. Mascis? Hoe vaak verwijzen wij bij elke gruizige noiserockhoek in springerige popliedjes naar de magische drie-eenheid van Mascis, Lou Barlow én Murph? Of hoe dikwijls beweren wij dat een groep jonge, bevlogen honden dezelfde onbezonnenheid in ons losmaakt als Dinosaur Jr. dat ooit deed met albums als ‘Bug’ en ‘Green Mind’ (en dat zonder Barlow)? En laten we eerlijk zijn, ook na ‘Give A Glimpse Of What Yer Not’ zal deze liefde niet bekoelen. Hoewel Murph, Barlow en Mascis alle enige tijd de leeftijd hebben behaald waarop The Rolling Stones eigenlijk hadden moeten stoppen, klinkt dit zevende album in de originele bezetting (nummer vier sinds 2007) nog steeds niet als oude wijn in nieuwe zakken. Sterker, met elke plaat in de jaren 2000 heeft het trio tot op heden bewezen dat goede wijn tijd nodig heeft om te rijpen; en ook hier kunnen we niet anders doen dan concluderen dat Dinosaur Jr. in de bloei van haar leven is, of zoals mijn collega GP in GC#112 concludeerde: een band in topvorm.
