The Melvins mogen dan wel regelmatig albums maken die niet helemaal goed zijn, of slechts een paar schitterende nummers bevatten naast een hoop gefriemel en experiment, we blijven de band volgen. Puur omdat we weten dat als ze goed zijn, ze écht goed zijn. In een nummer is dat zo, sporadisch zelfs een volledig album en ook concertgewijs. Het kan bar tegenvallen, maar het kan net zo goed het concert van het jaar zijn. We hebben beide versies meermaals ondergaan, en als ze op tournee komen, laten we ons toch telkens weer overhalen om te gaan kijken, zelfs al was de passage ervoor een zware teleurstelling. De charismatische leider van de band, zanger en gitarist Buzz Osbourne, heeft echter altijd nog tijd en zin om een projectje hier en daar naast zijn hoofdband. De rekeningen dienen te worden betaald, de experimenteerdrang bevredigd. Gooi King Buzzo in een hok met zijn maatje Trevor Dunn, je weet wel, van The Melvins, Tomahawk, Mr. Bungle, Fantômas en nog een rist andere bands en ze komen op de proppen met het meer dan degelijke ‘Gift Of Sacrifice’. Geen flauwe hardrock-afkooksels hier, maar een in vorm zijnde Buzzo die zijn stem optimaal aanwendt en ze in allerlei bochten laat kronkelen; Dunn die met zijn bas alles mooi binnen de grenzen van de beluisterbaarheid houdt en Buzzo die zijn gitaar al eens laat piepen en schuren zonder in excessen te vervallen. Bovenal zijn het echter uitstekende nummers, die we als Osbournes eigenzinnige kijk op folk zouden kunnen beschouwen.