Discrepant blijft keer op keer verbazen. Het label uit Londen valt namelijk voor geen gat te vangen. Is het nu experimenteel, wereldmuziek, elektronisch of traditioneel? Alles komt samen in een eclectische catalogus die nu al indrukwekkend te noemen is. Deze twee albums situeren zich beiden in Arabische en oosterse sferen, daar waar momenteel meer gebeurt dan we weten. El Mahdy Jr is een Algerijnse producer die op jonge leeftijd in Istanboel terecht kwam en momenteel in Kroatië woont. Hij maakte samen met producers zoals Grup Ses Beats en 2/5 BZ deel uit van de underground uit Istanboel; en leerde daar zijn eigen speciale en gelaagde geluid te vormen. Eerder bracht hij op het Franse label Danse Noire de ep ‘Gasba Grime’ uit en op het Amerikaanse Boomarm Nation label de geweldige plaat ‘The Spirit Of Fucked Up Places’, die beiden een beetje onder de radar gebleven zijn. De Turkse invloed is nog altijd zeer sterk in zijn muziek – ook op zijn nieuwste plaat ‘Ghost Tapes’ – een collage op twee kanten vinyl. Het begint donkermoedig met drones in dikke geluidslagen. Na een paar minuten doen ruige beats stapsgewijs hun intrede met klaterende cymbalen en dubeffecten met een achtergrond van serene zwevende stemmen, rafelige radioflarden, geluiden van gevonden cassettes en veldopnames. Omdraaien. Een ijle vrouwenzang dwaalt door een grimmige sfeer op het geluid van regen en gesproken woord. De sfeer slaat om naar oneven beats met verknipte zang voor een ritmische hinkstap waarna religieuze tonen voor een kalm en kil einde zorgen. Atmosferische kost in gruizige zwartgalligheid die meerdere luisterbeurten nodig heeft om de lagen te doorgronden. Johnny Kafta Anti-Vegetarian Orchestra is een bandnaam met een ferme knipoog. Het is het project met leden van Scrambled Eggs en A-Trio uit de undergroundscene van Beiroet. Vrije jazzimpovisatie en punkrock vallen elkaar hier in de armen. De eerste compositie, ‘Feed The Hostage’, begint als een herhalende synthesizermelodie in trancendentale krautrocksferen die uitgesponnen wordt tot een stevige ontlading met luide gitaren. ‘Bedo’s Lullaby’ is een vredige basgitaarcompositie met bijgeluiden, belletjes en roffels. De derde en laatste compositie (‘In Praise Of Habra’) is de langste van al. Dreigende tonen zwellen aan tot vrij drumspel de overhand krijgt naast de saxofoon en elektronische effecten, waarna het geheel wegvalt in stilte en er in een bevreemdende sfeer naar het einde wordt toegewerkt. Spannende oogst onder een zwangere maan.
