Gentle Persuaders

Sly & The Family Drone uit Basingstoke, Engeland is de band van Matt Cargill die inmiddels verhuisde naar Londen in een poging om iets meer aandacht te krijgen. De leden mogen al eens wisselen want de muziek doet dat ook. We zagen hen een jaar of twee geleden hier in de buurt een stevige noisy set spelen waarvan de essentie tot jazz valt te herleiden, maar door hun aanpak meer als tribal noise overkomt. Met deelname van het publiek, want het reguliere drumstel wordt nogal eens verdeeld onder de aanwezigen. Ze maakten eerder een album (‘Molar Wrench’) en twee gelimiteerde singles met hun Nijmeegse zielsverwanten Dead Neanderthals, wat meteen aangeeft dat de band elke keer anders klinkt dan wordt verwacht. Dat is uiteraard ook zo met hun nieuwe lp, waarop de baritonsaxofoon een hoofdrol krijgt toebedeeld, naast drums en elektronica. Dat laatste wordt voornamelijk gebruikt om noisy elementen toe te voegen, die het ongemak mogen verhogen. De chaos van de vorige releases (en hun shows) lijkt op ‘Gentle Persuaders’ gekanaliseerd tot afgewerkte nummers met geniale titels als ‘Jehova’s Wetness’ en ‘Heaven’s Gate Dog Agility’. Een verslavend album is het, dat ongetwijfeld elke liefhebber van voornoemd Dead Neanderthals zal bevallen. René Aquarius, de drummende helft van Dead Neanderthals, houdt niet van genregrenzen. Dus kroop hij achter zijn kit om een portie goregrind neer te zetten met de band Sneezing Pus, waar ook een lid van het Spaanse Gruesome Stuff Relish deel van uitmaakt. De ommekant van de single, gelimiteerd en in diverse kleuren vinyl verkrijgbaar, wordt vol geramd door het Franse (Toulouse) gezelschap Vomi Noir, waar Pierre de Palmas van Blue Holocaust en de Braindeadwebsite het befaamdste lid is. Met titels als ‘Grotesque Pustule Mush’ en ‘Expectoration Violente de la Bile Jaune’ weet elke rechtgeaarde grindliefhebber dat de twee bands het zoeken bij vroege CarcassRegurgitate en Gore Beyond Necropsy. Aquarius neemt zijn werk meestal op in de White Noise Studio van Marlon Wolterink, die met zijn Meglamancha al een cassette uitbracht op Zona Watusa. Dat label, gevestigd in Barcelona, ging daar de ondergrond verkennen om aan te tonen dat er ondanks het gerucht dat Barcelona dood is, nog steeds heel wat gebeurt op muzikaal vlak. Alozeau bijt de spits af en gaat tekeer als Lydia Lunch (als het al geen samples zijn) in furiestemming met een verontrustend elektronisch laagje eronder gezet. Turing Tarpit laat een heerlijk stukje pianomuziek horen, geschreven ter begeleiding van een film van George Méliès. Espacio Peofundo dronet een eind weg, terwijl Dame Area tegen industrial aanschurkt, net als Aciddict trouwens. Blood Quartet verrast door de toevoeging van de trompet van Mark Cunningham, wat de drone een jazzy toon mee geeft. Vasco Trilla leunt meer aan bij elektro-akoestische muziek, inclusief wat piep en krak. Geen van de twaalf deelnemers stelt teleur, integendeel. Dat maakt van deze cassette een verbazend sterke en verrassende verzamelaar.

tekst:
Patrick Bruneel
geplaatst:
wo 17 jul 2019

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!