We hadden al een hele tijd gepland om naar het legendarische Pere Ubu in 4AD in Diksmuide te gaan. En we zijn bij onze beslissing gebleven ook al speelden er in thuisstad Kortrijk op twee plaatsen bands die we ook wel wilden zien.

Wilde Westen had namelijk A Band Called E, met Thalia Zedek (Uzi, Live Skull, Come) als voorprogramma bij Superchunk gezet. Die laatste interesseert ons maar weinig, maar Zedek volgen we al sinds Uzi, dus dat was een beetje jammer. Of we hadden naar ons favoriete punkhol gekund, alwaar Storm{O} en Allöchtöön ten dans zouden spelen, of ons hoofd leeg blazen.

Op naar Diksmuide bleef het, samen met enkele leeftijdsgenoten. Met ons vieren benaderden we de 220 jaar, een prima aanzet om de gemiddelde leeftijd in de club een beetje de hoogte in te jagen. Al was dat eigenlijk niet waar, want het gros der aanwezigen had een halve eeuw achter de kiezen, en indien niet, zagen ze er zo uit.

Bij aankomst zat David Thomas in zijn eentje op een bank langs de straat. Te mediteren, hoedje op het hoofd, houten wandelstok (waarop hij later tijdens het concert een stukje luchtstokgitaar zou spelen, zo fel ging hij op in zijn muziek) bij zich. Een ietwat breekbare oude man, voorovergebogen, last hebbend van ouderdomskwaaltjes en te lang worsteldend met overgewicht. Zijn bassiste Michele Temple kwam hem even later ophalen. Tijd voor wat innerlijke rust ergens in de spelonken van de club.

Unik Ubik hebben we aan ons voorbij laten gaan. Eén blik in de zaal was voldoende. Een stel mensen op het podium met allerlei dierenpakken aan, neen, daar hadden we absoluut geen zin in.

We kwamen voor Pere Ubu, voor David Thomas en zijn anekdotes, voor verhalen en liedjes over apen. We waren niet gekomen om ons te ergeren. En we hadden geen zin om iets onbekends te zien deze keer. De toog lonkte, en het was best plezant om met leeftijdsgenoten te zeveren over lang vervlogen tijden of te zeuren over de programmatie van het komende Sonic City. Pere Ubu lokt namelijk ook mensen die nog maar zelden buiten komen, maar deze legende nog eens willen zien en meemaken.

Van zodra Thomas het podium op werd begeleid, richting zijn kruk en microfoon, kreeg hij, en zijn band, applaus. Een gewonnen wedstrijd alvorens het concert was begonnen. Bovendien voldeed Pere Ubu aan de verwachtingen. Veel nummers over apen, een heel stemvaste Thomas, een uitstekende band met een hoofdrol voor Temple, korte tussenstukjes van Thomas die, al zegt hij misschien wel elke avond hetzelfde, heel vermakelijk waren. Veel recent werk, hun meest recente plaat ’20 Years in a Montana Missile Silo ‘ dateert pas van vorig jaar, en dat klonkt gewoon net zo goed als het oude werk. Vinden wij toch, want ook voornoemde plaat vonden we best goed.

De ‘hits’ bleven bewaard voor de bisronde. Geen ontkomen aan voor Thomas, hoe moeilijk hij ook te been is. Terugkomen moest hij. En hij genoot zichtbaar toen zijn band ‘Kick Out The Jams’ van MC5 inzette. Afsluiten deed de band met ‘Final Solution’, een nummer dat Thomas al speelde met Rocket From The Tombs, waaruit zowel Pere Ubu als Dead Boys ontsproot. Sarcastisch openen met een streepje Nirvana en dan vol voor de oerklassieker gaan. Thomas meewiegend op zijn kruk, zoals hij het hele concert al deed, genietend dat hij als bejaarde man (hij werd geboren in 1953) het aanwezige publiek moeiteloos mee kon voeren in zijn wereld.

We hoorden dat A Band Called E best goed was, dat ook de bands in de Pit’s goed waren, maar we hebben geen seconde, en ook geen dertig, spijt dat we gekozen hebben voor Pere Ubu. Eindeloos genieten was het.

Gezien: Pere Ubu + Unik Ubik – 4 AD, Diksmuide, 1 juni 2018
Tekst: Patrick Bruneel – Foto’s: Jan Tamsin