Labirinto uit São Paulo (niet te verwarren met Laberinto uit Venezuela) laat met ‘Gehenna’ een onverwachts fris en spannend geluid horen in een hoek waar de laatste jaren voornamelijk acute bloedarmoede heerste, namelijk die van (instrumentale) postrock en post-metal. Zoals de (obligate) grote voorbeelden Neurosis, ISIS of Amenra switchen de Brazilianen ook tussen storm en stilte, maar daarbij kiezen gitarist Eric Cruxen en Muriel Curi voluit voor een goeie, ouderwetse epische aanpak. Niets nieuws op zich, maar het grijpt bij momenten heel erg bij het nekvel zoals in de twaalf minuten durende afsluitende titeltrack waar alles waar deze band voor staat, samenkomt in een grandioze, bombastische finale. Het harmonische vlechtwerk van synths en heavy gitaarriffs werkt perfect waardoor de band niet toevallig werd opgepikt door het Duitse Pelagic, waar ze in het perfecte gezelschap van gelijkaardige bands als Mono, The Ocean of God Is An Astronaut vertoeven. De productie van veteraan Billy Anderson (die onder meer werkte met Swans, Melvins, Black Cobra, Fantômas én Red House Painters) doet ‘Gehenna’ loepzuiver en letterlijk uit de luidsprekers knallen. Labirinto is, verrassend genoeg, de spreekwoordelijke uitzondering op de regel die zegt dat deze niche muzikaal niets meer noemenswaardig te bieden heeft.
