Als je de releases van Dais Records– dat zowel vanuit Los Angeles als New York opereert- op een rijtje plaatst, valt op dat het label zijn voorliefde voor het theatrale van de jaren 1980, vaak zelfs met een stevige cheesy korst, nooit onder stoelen of banken heeft gestoken. Dat aspect associëren we met LA; het killere en meer industriële geluid dat ook in de discografie opduikt liëren we dan eerder met NYC. Zeg maar Drab Majesty of Body Of Light versus Hide en Youth Code. Choir Boy, een vierkoppige band uit de mormonenhoofdstad Salt Lake City, behoort tot dat eerste kamp; daar kan geen enkele twijfel over bestaan. Er kleeft nog net geen stickertje met “Eurovisiesongfestival” op de cover want ‘Gathering Swans’ moet zowat de incarnatie zijn van Nostalgie, Melancholie en Romantische Hartensmart. Koorknaap Adam Klopps opvallende stem zorgt ervoor dat de band elk moment lijkt te kunnen verdrinken in hun eigen tranen, maar toch nooit kopje-onder gaat. Zelfs klokkengelui, zoals in ‘St. Angela Merici’ en de afsluitende titeltrack, wordt niet geschuwd om de juiste snaar te raken. Voor dat titelnummer vinden we overigens geen betere omschrijving dan… smartlap. Het groepsgeluid op ‘Gathering Swans’ wordt netjes door de vertrouwde synthpop- en new wave-mallen geduwd, maar de nummers zijn goed tot sterk (‘Complainer’) en het instrumentarium is even breed als het emotiespectrum. Choir Boy is namelijk geen synthbandje. Bas, gitaar of saxofoon zijn bijvoorbeeld minstens zo belangrijk; en zo blijft het allemaal lekker onderhoudend. Omdat ‘Gathering Swans’ niet alleen maar overdreven of geaffecteerd is zoals Erasure dat destijds ook vaak was, maar even goed de oren van (de stoerdere) fans van Cold Cave kan wassen, mag dit album niet worden geframed als een nichterig curiosum. Dit is, integendeel, een prima plaat voor wie houdt van sprankelende retrowave.

Dit artikel verscheen eerder in GC #158.