Howe Gelb kennen we natuurlijk vooral als ongekroonde koning van de Americana. De afgelopen dertig jaar drukte hij als enige vaste lid van Giant Sand een grote stempel op het genre, waar zijn vermogen zich voortdurend te vernieuwen elke plaat weer opnieuw tot een genot maakte. Het afgelopen jaar zette Gelb echter een punt achter Giant Sand en met ‘Future Standards’ slaat hij onder zijn eigen naam een volledig andere weg in: crooners, piano ballades in een setting van lichte jazz. Burt Bacharach, Frank Sinatra: de zwoele jazz die in bruine kroegen nog steeds het licht dimt, maar vooral bij een tijdperk voor Elvis Presley lijkt te horen; het vormde de inspiratie voor de twaalf nummers op deze plaat. Twaalf nummers die volgens Gelb zelf aankomende ‘standards’ zijn die de komende decennia de jazzclubs in duister zullen hullen. En om eerlijk te zijn zou ons dat niet verbazen. Met de ogen dicht zien we Gelb in driedelig pak leunend tegen een openstaande piano, een gleufhoed schuin over zijn grijzende haren geschoven, met in zijn ene hand de microfoon en de andere een half opgebrande sigaret, zo dicht raakt hij aan de sfeer van de grote heren. Natuurlijk is het maar de vraag of dit daadwerkelijk klassiekers worden, daarvoor moeten ze dagelijks op de radio te horen zijn en zich in het gezamenlijk geheugen groeven. Maar dit dozijn tegelaars over (onbeantwoorde) liefde, romantiek en gebroken harten tonen stuk voor stuk dat de inmiddels zestig jarige Howe Gelb ook de crooner geheel beheerst.
