Fudge Sandwich

Er zijn nog zekerheden in het leven, meneer. Dat Ty Segall om de paar maand een plaat uitbrengt bijvoorbeeld. Een coveralbum dit keer, met songs van War, Spencer Davis Group, John Lennon, Funkadelic, The Dils, Neil Young, Gong, Amon Düül II, Rudimentary Peni, Grateful Dead en Sparks. Zo heb je meteen ook een overzicht van ’s mans eclectische muzieksmaak. Van glamrock over hardrock over funk naar punk en krautrock. Je mag het hommages noemen, maar eigenlijk is dit een man die alleen danst, en met hopen plezier. Hij trekt de songs dicht tegen zijn vest en danst er zijn eigen wilde dans mee. Druipend van het zweet en het plezier. Hij voert het tempo op (I’m A Man’ van Spencer Davis Group), en injecteert de funk van ‘Hit It And Quit It’ van Funkadelic met hardrockgitaren tot je luidspreker bijna smelt. Segall kent zijn pappenheimers en trekt ze met plezier binnenstebuiten. Enfin, hij kan het alvast niet laten om er, waar hij kan, scheurende gitaren in te droppen. Hij plakt er zijn eigen stempel op en durft daarbij goed door te drukken. Je hoort meer Segall in de songs doorklinken dan de originelen. Maar je voelt het respect. Zo is het bijna spooky hoe dicht hij bij het stemgeluid van John Lennon blijft in ‘Isolation’. Het mag dan nog een coveralbum zijn, het bewijst ontegensprekelijk het belachelijke talent van Segall, we rekenen deze nu al tot een van zijn beste platen. Puur voor het plezier gemaakt en erg gesmaakt deze ‘Fudge Sandwich’.

tekst:
christophe vanallemeersch
beeld:
Ty_Segall_Fudge_Sandwich
geplaatst:
wo 26 jan 2022

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!