Op hun recente album ‘Oxidized’ brengt het Schots/Amerikaanse vijftal Frontierer de overtreffende trap van mathcore.

Ze scoren er lovende kritieken en uitstekende verkoopcijfers mee. En dat terwijl de band alles in eigen beheer doet, ondanks groeiende stress door een huis vol dozen met vinyl.

‘Als ik geen ideeën meer heb, is Frontierer dood.’

‘I’m so fucking busy!’ Een uitspraak die veel terugkomt in het gesprek dat we voeren met Pedram Valiani, gitarist en meesterbrein achter de Schots/Amerikaanse mathcoreband Frontierer. Daarnaast is hij ook nog eens het meesterbrein achter de band Sectioned, die bijkans even harde herrie de wereld instuurt. Verder helpt Valiani bij het produceren van albums van bevriende groepen als Pupil Slicer en Fawn Limbs. In een ver verleden was hij ook nog actief in de postrockband We.

Alle releases van deze groepen worden in eigen beheer uitgebracht, waarbij Valiani de productieve spil is. Een druk bestaan dus inderdaad, waarbij de kwaliteit van het werk opvalt. Zelden hoorden we zo’n intense plaat als ‘Oxidized’, het meest recente werk van Frontierer. Wat verder opvalt is dat ondanks het gebrek aan een label de band over aandacht niet te klagen heeft. ‘Oxidized’ heeft meer dan een miljoen streams op Spotify en het album stond op nummer een in de Mathcore Index 2021.

Wauw-gevoel

Valiani gaf ooit in een interview aan dat hij geen originaliteit in zijn muziek claimt. De pure intensiteit van wat hij op de markt brengt lijkt ons echter voldoende reden om dat tegen te spreken, maar volgens Valiani heeft dat vooral te maken met een zoektocht naar voldoening. Iets dat hem naarmate de tijd vordert steeds lastiger afgaat, zoals hij ons vertelt vanuit zijn woonplaats Edinburgh. ‘Ik merk dat ik niet zo enthousiast meer word van standaard gitaarriffs, met bas en drums erbij. Het wauw-gevoel waar ik naar op zoek ben vind ik steeds minder vaak. Ik vraag mezelf constant af: hoe kan ik zware nummers schrijven die mijzelf nog verrassen? Wat geeft me nog die kick in mijn brein?’

Valiani is een zelfkritisch artiest, maar wil niets weten van het aloude adagium dat muzikanten veelal bezigen in interviews als ze zeggen dat muziek maken een constante strijd met henzelf is om te groeien als persoon. ‘Ik vind dat zo’n onzin. Je zit in een metalband, je bent niet aan het groeien, je bent stukken aan het schrijven die een chemische reactie in je hersenen teweegbrengen die fantastisch is.

Persoonlijke groei staat daar los van. Als ik geen ideeën meer heb voor Frontierer, dan is Frontierer dood. Simpel. Dan ga ik mijzelf niet forceren.’ Duidelijke taal, hoewel Valiani ook aangeeft dat hij een lading elektronische apparatuur heeft aangeschaft om te kijken wat hij daarmee kan maken, aangezien hij de gitaar steeds minder interessant begint te vinden. ‘Ik wil proberen via andere soorten instrumenten en ook in de productie een soort verfrissing van het geluid te verkrijgen, opdat het blijft boeien. Als dat uiteindelijk niet meer het geval is, is het voor mij klaar en moet ik een andere weg inslaan.’

Bandcamp

Dat laatste is in ieder geval niet aan de orde wat betreft de wijze waarop Frontierer de zaken buiten het muziek maken aanpakt. Al vanaf het begin houdt de band vrijwel alles in eigen hand. Met de groeiende populariteit en vraag naar producten betekent dit wel een steeds grotere inspanning. Valiani geeft toe dat het niet altijd eenvoudig is.

‘Momenteel zitten we op piekcapaciteit. We hebben inmiddels wel een boekingsbureau dat het tourgedeelte regelt, dat scheelt. Daarvoor moet je ook een goed netwerk hebben dat en onderhouden. Op het gebied van produceren en distributie van onze fysieke muziekdragers doen we alles zelf. We hebben ook geen PR-mensen in dienst, alle promotie en communicatie ligt bij onszelf.’

Het is soms idioot druk, maar Valiani ziet nog altijd geen toegevoegde waarde in wat een label kan bieden, tenzij dit wonderen zou kunnen garanderen. ‘Als er weer eens pallets vol dozen met platen voor mijn deur worden afgeleverd, die ik vervolgens via de trap naar mijn flat moet tillen om ze uiteindelijk stuk voor stuk naar kopers te verzenden, is dat wel eens stressy, ja. Maar ik vind het het niet waard om veertig procent van wat we verdienen af te moeten staan aan een label dat dit uit handen kan nemen. Absoluut niet.’

Voor veel artiesten en luisteraars uit de underground is Bandcamp een favoriet platform, zowel voor het verkopen als kopen van digitale muziek en fysieke dragers. Valiani erkent het belang van het platform, maar heeft ook een aantal kritische noten te kraken. ‘Het systeem van Bandcamp is niet geschikt voor bands die net wat groter aan het worden zijn en meer dan een paar honderd albums verkopen. Distributie is erg vervelend, met verzendkosten die steeds hoger worden, vooral voor vinyl. Niet iedereen wil of kan betalen voor traceerkosten, maar Bandcamp geeft artiesten niet de mogelijkheid om twee verschillende verzendopties aan te bieden. Voor ons als band uit het Verenigd Koninkrijk komt er door Brexit ook veel extra papierwerk bij kijken en daarin biedt het platform ook geen uitgestoken hand. Ik heb al contact met hen gezocht om aan te geven dat ze een aantal zaken moeten verbeteren, want ondanks de mooie buitenkant bieden ze in feite een product dat niet over de hele linie goed werkt. Voor een onafhankelijke band is dat echt een probleem. We zouden ook alles via een eigen website kunnen doen, maar dan mis je weer het gemeenschapsgevoel dat Bandcamp wel biedt.’

Houdini

Terug naar het album, ‘Oxidized’. Het bijbehorende artwork past geweldig bij de muziek, wat niet zo vreemd is als Valiani uitlegt hoe ze daartoe gekomen zijn. ‘We wilden extra aandacht besteden aan de visuele component bij de muziek. Ook omdat het artwork van de meeste metalbands verschrikkelijk is… We werken samen met vrienden die grafische vormgevers zijn onder de naam Superfield.

De voorkant van de hoes bestaat uit een stroom van data die het album representeert. Alle zestien nummers zijn door een programma genaamd Houdini gehaald, dat de audio omzet in visuele weergaven. Deze zijn vervolgens allen over een beeld van roestig, geoxideerd koper gelegd. De binnenhoes bestaat uit verschillende panelen die de individuele nummers weergeven. De data van de audio van elk nummer zijn hier ook vertaald in een visuele weergave. Dit vonden we een stuk interessanter dan een standaard demoon op een heuvel.’ Ook de schedels ontbreken, maar afbreuk aan het muzikale geweld doet dat absoluut niet.

Dit artikel verscheen eerder in GC #168.

Discografie