‘Ik wil terug naar vrije, wilde muziek zoals rock-’n-roll ooit was’, poneerde Ariel Kalma onlangs. Kalma’s muziek ‘rock-‘n-roll’ noemen is enkele bruggen te ver, maar dat genre an sich boeit de Franse new age-componist ook niet. Wel streefde hij ernaar om met tijdens het componeren van ‘We Know Each Other Somehow’ het geluid van de omgeving waarin de opnamen plaatsvonden te vatten. Zodoende trok hij zich met Robert Lowe (Lichens) terug in Mullumbimby, een afgelegen plaatsje aan de Australische Oostkust, om muziekliefhebbers nu te verblijden met een weliswaar erg knap, maar geen grensverleggend album. Al in 1978 immers mixte Kalma zijn ambient en new age met door Richard Tinti in Borneo gemaakte veldopnamen en dat leverde hem het straffe schijfje ‘Osmose’ op. Dat ‘We Know Each Other Somehow’ daar wat in het verlengde van ligt, doet echter geen afbreuk aan de kracht van Kalma’s en Lowes nieuwe worp. Overtuigd van het meditatieve effect van vogelzangen en kabbelende kreken verweeft Kalma die met zijn dromerige saxofoonlijnen en Lowes synthdrones en dat resulteert in het dromerige, jazzy en contemplatieve klasbakken als ‘Magick Creek’ en ‘Mille Voix’. Het pleit ook voor het duo dat ze dat beproefde recept niet uitentreuren toepassen; het spacy ‘Congmo Kalma Lowe’ doet verassend industrieel aan en ‘Palo Alter Reality’ wordt voortgestuwd door een zenuwachtig bontempi synthachtig ritme. Check ook ‘Sunshine Soup’, de bijhorende documentaire die Misha Hollenbach en Johann Rashid over het opnameproces maakten want die bijzonder mooi gemonteerde, psychedelische en kleurige beelden maken een mens alleen maar blij. Net als het zonovergoten ‘We Know Each Other Somehow’ dat dus doet.

Dit artikel verscheen eerder in GC #127.