Four

Het vorige album, ‘3+3.1 ‘, konden we niet echt smaken. Met ‘Four’ is er in elk geval beterschap. Het openingsnummer ‘The Mountain’s Lullabye’ vinden we namelijk zeer geslaagd. De mengvorm van klassiek met metal werkt in dit nummer wonderwel. “Postrock van nu”, noemt spilfiguur en multi-instrumentalist Simeon Bartholomew het zelf. Wat erna komt, is wat ons betreft meestal een beetje te ver gezocht. Het is net als op de vorige albums van dit Australisch collectief, gegroeid rond Bartholomew die initieel alleen Seims bestierde, teveel een show-van-kijk-eens-wat-we-allemaal-kunnen-met-onze-instrumenten. Niet dat het slecht klinkt, dat nu ook weer niet. Een beetje druk, dat wel en sommige nummers gaan ook nergens naar toe. ‘Biting Tongues’ is er zo eentje, het zevende nummer van de plaat en het eerste waarop iemand zijn keelgat mag open zetten. Eerst klinkt het best goed, dan beginnen ze te soleren en plots weten ze niet meer hoe het verder moet en houdt het op. Teveel hooi op een vork nemen bij gebrek aan een mes. ‘Nuance Lost In Translation’ doet wat denken aan Soft Verdict, terwijl de referenties over het algemeen eerder richting sleepmakeswaves en 65daysofstatic gaan. Een nummer als ‘The Mountain’s Scream’ zou, zonder zijn gejank, zelfs heel goede postrock kunnen zijn. Seims blijft aldus een twijfelgeval, eentje van te veel willen vooral.

tekst:
Patrick Bruneel
beeld:
Seims_Four
geplaatst:
ma 20 dec 2021

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!