Van de New Yorkse experimentele gitarist Alan Licht hadden we al een tijdje geen soloprojecten meer gehoord. Nu is bij Editions Mego een lp verschenen, waarmee hij zich luidruchtig en tegelijk virtuoos weer van zich laat horen. Four Yeras Older presenteert twee ontwikkelingsstadia van hetzelfde gitaarstuk, dat Licht de afgelopen jaren heeft gespeeld. Kant A van de lp laat een live-registratie horen van het debuut van het gitaarstuk. Dat wil zeggen: tweederde van het oorspronkelijke stuk, zoals hij dat in 2008 in The Electric Possible in Washington ten gehore bracht. Four Years Earlier, zoals het stuk in live-uitvoering is genoemd, gaat van start als een niet aflatende stroom van venijnig piepende en knarsende geluiden, overgaand in een gordijn van elektrisch geluid, waarin vaag nog verschuivingen in toonhoogte herkenbaar zijn. Na een passage waarin het geluid wat wegzakt (technisch probleempje?) worden verschillende loopjes op de snaren herkenbaar; kleine lijnen die door de enorme distortion tot een korrelig, gruizig, maar vloeiend geluidsgeheel verdichten. De andere lp-zijde laat de studio-opname Four Years Later uit 2012 horen als het resultaat van een proces dat het stuk in de tijd heeft doorgemaakt. Het geluid is meer rechttoe-rechtaan, zuiverder, waardoor ook beter te volgen is wat Licht doet. Ook hier zorgt de zware vervorming van het gitaarspel voor een aanhoudend geluid dat als een drone cirkelt boven de virtuoze loopjes. Als Licht de distortion wat terugneemt, zijn de razendsnel gespeelde, minimalistische lijntjes hoorbaar, waar menig metalgitarist geil van wordt. Vervolgens gaat het stuk weer over in een zwaar, log, vervormd brommend geluid om te eindigen in een lange drone. Alsof deze stukken, van respectievelijk zon twintig en vijftien minuten, op zich al niet indrukwekkend genoeg zijn: beide zijn in een keer opgenomen, zonder overdubs.
