Muziekjournalist Peter Bruyn benadrukt in de liner notes nog maar eens dat sommige muziek nooit bedoeld was om een product te worden. Op zich geen nieuws, maar je moet er wel steeds vaker voor op zoek gaan in parallelle werelden, ondergrondse oorden waar ongewone stemmen en dissidenten nog gehoord kunnen worden. Het Amsterdamse OCCii is al een kwarteeuw zo’n plek die dat mogelijk maakt, en dat wordt nu gevierd met een release die al net zo bont is als de programmatie. Met muzikanten uit Niger (Les Filles de Illighadad), Ghana (King Ayisoba) en Ethiopië (Afework Nigussie, die het met Zea doet) is Afrika meteen sterk vertegenwoordigd op de eerste albumhelft, maar het is pas in combinatie met de andere artiesten dat duidelijk wordt hoe ver het allemaal gaat, want zo strak en opzwepend als de postpunk van het Poolse Kurws is, zo ontregeld en delirisch is de psychedelische waanzin van Cinema Soloriens van voormalig Sun Ra-rechterhand Marshall Allen en James Harrar. En dan is er nog het hardcore-bommetje van Dropdead en Lärm, die het doen met voormalig Rondos-zanger Johannes van de Weert. Rooie Waas sluit af met zijn desoriënterende avant-pop. De geluidskwaliteit varieert nogal en de bonte waaier aan stijlen is zeker niet voor iedereen, maar het maakt wel een punt, en dat is dat je die weelde niet zomaar als vanzelfsprekend mag beschouwen. OCCii is een kleine speler naast al die concertmastodonten, maar samen met een aantal gelijkgezinde organanisaties fungeert het als een ruggengraat en vrijhaven voor andersdenkende geesten die allemaal een verhaal te vertellen hebben. En wat is een verhaal zonder publiek?