Gitarist en af-en-toe-zanger Bill MacKay is afkomstig uit de Chicago-scene waarin jazz, postrock en Americana heel gemakkelijk door elkaar liggen. Die beschrijving gaat trouwens ook op voor Riley Walker, met wie MacKay eerder een plaat vol akoestische-gitaaracrobatiek maakte. Dat album ging te veel richting muziek voor muzikanten, zoals met Walker trouwens ook vaak het geval is, maar ‘Fountain Fire’ is andere koek. MacKay is op het eerste gehoor een exponent van de neo-American Primitivism, ergens tussen folk, psychedelica en klassiek in. Hij speelt echter meestal elektrische gitaar, een beetje fuzzy, als een soort gedrogeerde punkgitarist. Dat levert een aantal fraaie, atmosferische stukken op, waarop MacKay best wat vaker had mogen zingen. Dat zou de nummers vaak net dat beetje meer geven.