Donkere dreigende droompop met rave, kraut en techno invloeden; in GC128 vertelde Alice Merida Richard van Virginia Wing ons nog dat zij vaak naar Detroit-techno luisterde, of althans vaker dan naar Lush. Dat was naar aanleiding van de debuut Measures Of Joy waar wij toen in ieder geval weinig techno in terug konden herkennen. Wel droompop, Stereolab, Lush en krautrock voor de Can liefhebbers. Op Forward Constant Motion is dat wel anders. In de afslanking van trio naar duo heeft het geluid van de band zich verdikten ligt de dreigende onderstroom die op het debuut al aanwezig was, steviger door de hele plaat heen. Niet onbelangrijk daarbij is dat het duo er overduidelijk voor heeft gekozen om de contrasten sterker te benadrukken. Zalvende poppie zanglijnen, tegen scherpe – industriële – beats en schurende synths die aan de darkwave doen denken, het duo legt dit voortdurend naast en over elkaar, waardoor er in alle nummers een zekere ongemakkelijke, maar ook fijne spanning ligt. Een geluid wat we dus kunnen omschrijven als donkere dreigende droompop met rave, kraut en techno invloeden, maar zich wellicht beter laat omschrijven met het Britse Eerie: spannend, mysterieus, maar ergens ook ongemakkelijk. Eeriepop, waar je drie kwartier dansende en dreinende dreiging je deinend door veertien nummers trekt, voortdurend gefascineerd met de vraag, wat gaat nu komen? Om daar telkens weer een verrassend antwoord op te krijgen.
