Form

Zacht kriebelend, dan eens kriegelig, soms zelfs irriterend, dan weer aangenaam zacht, en opeens net niet zacht genoeg… Dat is het gevoel van de deken van ambientklanken die je omhult zodra het onlangs opnieuw uitgebrachte album ‘Form’ van Aria Rostami wordt opzet. Kleine gebaren, korte klanken en dito spanningsbogen die samen één groot geheel vormen met af en toe een climax of dissonant om de luisteraar niet te ver te laten wegdromen in het golvend klanktapijt. De cirkelvormige ontwikkelingen in klank bootsen het ontstaan en verdwijnen van het leven na. Subtiel en fragiel wordt de ene dunne laag over de andere dunne laag in de compositie aangebracht om vervolgens weer van elkaar te vallen en te verdwijnen.
Het album begint in ‘Japanese Parisian’ met schrille contrasten van distortion klanken die harmonieus lijken te verdwijnen maar toch steeds voor dissonanten blijven zorgen. De voorliefde van Rostami voor de melancholische piano blijkt al snel. In verschillende klankkleuren wordt het klavier in de verschillende composities ten tonele gevoerd. We horen de piano vooral als een archaïsch instrument zoals in ‘Cleare’ en ‘Wednesday Blonde’ waar ze klinkt als een slow motion honkytonkpiano. De piano treedt in dialoog met dierlijk aandoende klanken die soms als uitheemse blaasinstrumenten klinken. In latere nummers klinkt zij weer als een tokkelen en aaien op de synthesizer. Het geheel wordt voorzien van kabbelende – ietwat standaard – ambient-ritmes afgewisseld met prettig tinkelende dubstep-ritmes en dunne breakbeats.
Een subtiele weloverwogen plaat om in de winter mee weg te kruipen in een warm hol en het leven in al zijn vergankelijkheid te overpeinzen.

tekst:
Michiel de Jong
beeld:
AriaRostami_Form
geplaatst:
ma 5 jan 2015

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!