Gitarist Mathieu Vandekerckhove is vooral bekend vanwege zijn rol in het alsmaar breder gewaardeerde Amenra. Die band is er intussen in geslaagd om uit het opgelegde postmetalhokje te breken en een veel ruimer publiek dan voorheen aan te spreken. De leden van de moederband hebben altijd de vrije hand gehad om andere projecten vorm te geven. In het geval van Vandekerckhove zijn dat er meerdere: Sembler Deah, Kingdom, gastrollen bij onder meer Oathbreaker én zijn soloproject Syndrome. Net als op voorganger ‘Now And Forever’, een muzikale expressie van een gesprek tussen vader en zoon, bevat zijn derde langspeler opnieuw slechts één nummer. Eentje van net iets meer dan een half uur dat weliswaar een diep melancholische sfeer aanhoudt, maar eigenlijk in drie stukken uiteen valt. Net als op ‘Alive’, de meest recente Amenra-plaat waarop de groep akoestisch aan de slag ging, doet Syndrome dat ook. Rustig akoestisch tokkelen met de nadruk op het opwekken van een serene, ietwat donkere sfeer. Na een tiental minuten valt zijn stem in, die door het timbre ietwat mistroostig overkomt en tot nadenken aanzet. Het derde deel van het stuk begint net zo akoestisch als de intro, maar vervormt stilaan tot een magische en tegelijk imponerende drone die dan plots heel abrupt wordt afgekapt. Gedaan met de dag en de (on-)eindigheid. ‘Forever And A Day’ is als het ware een meditatie, een gedwongen inkijk in het innerlijk van zowel artiest als luisteraar. De plaat klinkt iets minder hermetisch dan zijn voorganger, ietwat dromeriger en warmer ook, wat dit tot een zeer aangename luistertrip maakt die nooit confronteert, maar eerder aanzet tot bezinning. Over verlies natuurlijk, van zijn vader Oscar deze keer, wiens abstracte borstbeeld de hoes siert en dat in ‘s mans kinderjaren de woonkamer domineerde. Schoonheid puttend uit treurnis, zo kennen we Syndrome.
