Toen waren ze terug met twee. Na het gedeeltelijk op applaus onthaalde – en als trio opgenomen – ‘News From Nowhere’ in 2013 heeft het duo de nevelige psychedelica deels van zich afgeschud en probeert het terug zijn gevoel voor dansbare ritmes te herwinnen. Dat doen ze op ‘Foam Island’ door ergens te stranden tussen beide werelden in. De ritmes klinken grauwer, de popdeuntjes wat minder gepolijst. De stem blijft een pastorale schoonheid die prachtige weemoedige zanglijnen weet te zingen. Tussen de nummers door geeft het duo interviewflarden van ontgoochelde en hoopvolle jongeren als sociale commentaar op de hedendaagse Britse politiek. Echt lukken doet dat niet. Het splitst ‘Foam Island’ in twee delen en treedt vooral op als weinig effecthebbende spelbrekers die niets narratief toevoegen. Erger nog, het doet de songs onrecht. Maar dat is ook deels te verwijten aan de wankele kwaliteit van de nummers. ‘Foam Island’ is weinig memorabel. Het wazige op R&B- en postdubstepbeats gebaseerde poppallet waar het duo mee zeult, is aan onderhoud toe. Tracks als ‘Through The Motions’ en ‘Foam Island’ dwarrelen op onafgewerkte ideeën. Terwijl het langzaam bliepende ‘Pin The Secure’ of het funky ‘Days Burn Blue’ dan weer wel de bravoure van Darkstar tonen. Nog meer dan ooit is Darkstar een verhaal van mislukte kansen en ijverig volhouden. Van niet doorhebben dat het misschien allemaal anders moet en koppig dezelfde liedjes blijven maken omdat ze het zelf eigenlijk niet meer weten.