Grandioos en verpletterend mooi

De Antwerpse band Flying Horseman gaf afgelopen vrijdag in Cactus, Brugge het startschot van hun tournee doorheen België en Nederland.

De band plukte, met uitzondering van ‘Lucile’ en ‘There Lives a House’, hoofdzakelijk uit ‘Night is Long’ – de laatste, vierde en (terug) uitstekende plaat van de groep. De ‘grootstadsblues’ van Bert Dockx baadt in nevel en mist. Een donkere sfeer, maar daarom niet zwaar op de hands of afgeladen met doem. De zanger-gitarist, ook actief bij Dans Dans en als componist van film en theater, pent broeierige melodieën, gedrenkt in melancholie – zij het (zoals ik ooit schreef) een weemoed met weerhaakjes. De opstelling van de groep heeft iets van een jazzcombo, met de drums uiterst rechts. Flying Horseman valt niet onder een noemer te vatten.

Recensenten verwijzen naar kosmopolitische blues, maar de band is zoveel meer. Zwaarmoedige blues verstrengelen zich met striemende rock. Een ogenschijnlijk folky-achtige aanzet, vol onderhuidse spanning, barst bruusk uit in driftige solo’s. De sound van Flying Horseman is uniek. Dockx’ virtoos gitaarspel en nijdige riffs zijn herkenbaar uit de duizend. Het lijkt bijwijlen of de man zijn innerlijke demonen bij elke song bezweert. Maar de band speelt wel degelijk als een hecht geheel. Hier geen gratuit gesoleer. De ritmesectie is strak maar jachtig. Alfredo Bravo bedwingt zijn drums met een vrolijk en onrustig geroffel, om dan plots over te schakelen naar onstuimige maar subtiele tempowisselingen. Mattias Cré slaat zich als een slang rond de benen en de heupen, knijpt af en toe de bloedtoevoer stevig dicht, maar laat al even snel terug los met prikkelende aanslagen op de bassnaren. Het lijkt alsof de band in een voortdurende strijd is gewikkeld met vergankelijkheid en sterfelijkheid. De ogenschijnlijk zalvende melodieën brengen wel degelijk luchtverplaatsingen teweeg. Niet zozeer door de etherische synths en het achtergrondgezang van Loesje en Martha Maieu – die de songs met impressionistisch aandoende toetsen inkleuren – dan wel de luchtverplaatsing van een abrupt opduikende ketting bezet met klinknagels die zich meedogenloos in je hersenen boren. De sound van Flying Horseman is intens en hypnotiserend. Nagelt u letterlijk aan de vloer van de concertzaal. Maar tussen al het majestueus gecontroleerde geweld schuilt tevens een opmerkelijke schoonheid. Let maar eens op de manier waarop de gitarist Milan Warmoeskerken in perfecte harmonie treedt met Dockx’ koortsachtige gitaarakkoorden. Grandioos en verpletterend mooi. Als de band ergens in uw buurt optreedt, niet aan twijfelen: gaan!

Meer tourdata zijn hier te vinden.

tekst:
Piet Goethals
beeld:
Flying Horseman - (c) Piet Goethals
geplaatst:
di 17 nov 2015

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!