Voor wie de ogen sluit voor de gelikte internetmarketing van Poppy zou ‘Flux’ net zo goed een Avril Lavigne revival kunnen zijn. Na zoetsappige bubblegumpop gehyped via unheimische videoboodschappen op YouTube vond ze haar persona opnieuw uit door de nu-metal te laten herleven op ‘I Disagree’. Nu grijpt Poppy terug op de alternatieve rockscene. Ditmaal lepelt ze zonder de gebruikelijke ironie haar teksten op in de grunge van nummers als ‘Her’. Het vlottere ‘Mean’ kent een melodie à la Nirvana. En ‘Lessen The Damage’ grijpt terug op de skatermuziek van een groep als Millencolin. Het af en toe weerklinkende geschreeuw als extra zanglijn in de luwte komt erg ingecalculeerd over binnen de strak ingekaderde composities. Wanneer Poppy op ‘Never Find My Place’ start als een observerende buitenstaander over kalme gitaren doet dat vooral herinneren aan Juliana Hatfields gave om wél meeslepende introspectieve liedjes te schrijven. Poppy komt eerder laconiek over. Het album neutraliseert het samenraapsel van invloeden, net als ‘I Disagree’ de angel haalde uit de rauwe psycho-drama’s die de nu-metal vaak aflevert. Als verzameling gezapige alternatieve rock cliché’s roept ‘Flux’ dan ook de vraag op: waarom niet luisteren naar de originelen?