Indrukwekkend hoe Paal Nilssen-Love‘s Large Unit in amper drie jaar is uitgegroeid tot een van de toonaangevende orkesten uit de martial arts-vleugel van de improvisatie. Het ging van start met ep ‘First Blow’ die meteen gevolgd werd door de intussen al semi-klassieke box ‘Erta Ale’, die op zijn beurt gevolgd werd door een handvol extra releases. Een regulier album van het gezelschap in basisbezetting zat er nog niet bij, een leemte die nu wordt opgevuld met het uitstekende ‘Fluku’.
Zes blazers, twee bassen en drums, een gitaar en een elektronica-man, dat is nog altijd meer dan voldoende om een sonische storm te ontketenen. Dat gebeurt dan ook in het titelnummer in de kop van de plaat, maar er is ook meer gaande dan dat, want zachtjes sudderende passages worden naadloos afgewisseld met expressieve blazersaccenten, bluesriffs, sobere drumpatronen, pruttelend onheil en meer.
Weinig bands kunnen hun auditieve saus aandikken met zo’n overweldigende, organische kracht, die regelmatig uitmondt in een opzwepende lawine van geluid, maar ook ruimte laat voor filmisch getinte soundscape-momenten. Dit stuk alleen al rechtvaardigt de aanschaf.
Verderop lijken Nilssen-Love & co. vooral de veelzijdigheid te willen benadrukken, want het ingetogen ‘Springsummer’ blijft zachtmoedig ronddwalen, met Klaus Ellerhusen Holm die een prachtige klarinetsolo bijdraagt, en ‘Playgo’ laat de band op z’n meest speels horen, met onweerstaanbaar catchy en repetitief samenspel. ‘Happy Slappy’, tenslotte, is een strakke showcase voor trombonewonder Mats Äleklint, de eerste solist in dit vettig kronkelende slotstuk.
‘Fluku’ bewaart de bekende Large Unit power, maar bewandelt misschien nog sterker dan voorheen het slappe koord tussen bloedrauwe energie en onstuitbare levenslust.