Als pianist van triodemocratie The Necks is Chris Abrahams vooral gekend als een architect van de ruimte en onbewogen keizer van de hypnose. Een muzikale asceet die met rudimentaire elementen en ideeën aan de slag gaat en er vaker wel dan niet in slaagt om auditieve breedbeeldcinema te creëren met een schijnbaar eindeloze diepgang en samenhang. Binnen zijn solocarrière krijg je echter ook andere gezichten van de artiest te zien. De ene keer is dat met een fragiel, contemplatief pianominimalisme dat wat aanleunt bij The Necks, maar net zo vaak gaat het er iets eclectischer aan toe, wordt de inspiratie versplinterd over verschillende, soms sterk contrasterende processen. Zo ook op zijn recentste soloalbum, dat hier en daar het werk lijkt van een volwaardige band. Niet omdat het allemaal volgestouwd is, of iets heeft van een ensemblespel, maar omdat er zo veel extra ingrediënten en zijsporen aan te pas komen. De piano zit er nog altijd in, maar er wordt ook gewerkt met stotterende en vloeiende orgelgolven, stuiterende beats, ritselende en rammelende percussie en gretig bewerkte snaren. Die van de piano, een gitaar of misschien een zither? Soms is het niet helemaal duidelijk, maar dat deert niet, want het levert een even gevarieerde als coherente plaat op, waarop ambientsferen, musique concrète, beklemmende folk, elektro-akoestische herinneringen en pruttelende, claustrofobische klankgolven naast elkaar kunnen bestaan. Een knappe, coherente collage die zich weliswaar best ’s nachts laat beluisteren.